تحولات گفتمانی ابژۀ سیاست‌های مسکن در ایرانِ پس از انقلاب

پژوهش حاضر، با اتخاذ زاویۀ دیدِ دیرینه‌شناسیِ سیاست، به کاوش در فضای گفتمانی‌ای پرداخته است که منجر به پدیداریِ ابژۀ سیاست‌های مسکن پس از انقلاب به‌مثابه تنها ابژۀ ممکن و مطلوب گردیده است، تا از این طریق به درک درستی از قواعدی که بر اجزای پراکندۀ گفتمانِ به پیش برندۀ سیاست‌گذاری مسکن در ایران پس از انقلاب حاکم است، نائل گردد. بدین منظور از ابزار تحلیل گفتمان فوکویی استفاده‌شده است. نتایج، نشانگرِ انحرافی است که در صورت‌بندی ابژۀ سیاست‌های مسکن پس از انقلاب در برنامه‌های توسعه از گفتمانِ مصرح در قانون اساسی رخ داده است، به‌گونه‌ای که طیِ جریانِ حکومتمندشدنِ سیاست‌های مسکن؛ سطوحِ ظهور، مراجع حدگذاری، و چارچوب‌های طبقه‌بندی، شکلی خاص، محدود، و حکومت‌پذیر از ابژه، به‌مثابه انسانی اقتصادی، را دیدنی و رویت‌پذیرکردند که منجر به این شد که مسکن از حقی همگانی به امتیازی ویژه بدل شده و از دسترس همگان خارج گردد.

Discursive Transformation of the Housing Policies Objects in Post-Revolutionary Iran

The present study, taking the perspective of policy archeology, investigates the discourse space that has led to the emergence of the housing policy object after the revolution as the only possible and desirable object, in order to understand correctly the rules that govern the scattered components of the housing policymaking discourse in postrevolutionary Iran. In this regard, Foucauldian discourse analysis was used. The results show the deviation occurred in the formation of the housing policymaking object after the postrevolution Iran in the development programs from the official discourse of the Islamic Republic (authorized in the constitution), so that during the process of govermentalization of housing policies, surfaces of emergence, authorities of delimitation, and grid of specifications made the particular, limited, and governable form of the object, as an homo oeconomicus visible, leading to housing to be transformed to a special privilege from a public right to and be out of reach of everyone.