میزان مشاهده همسرآزاری توسط دختران در دوران کرونا و رابطه آن با بی ثباتی هیجانی آنان

مشاهده همسر آزاری توسط دختران در خانواده، پیامدهای منفی بر دختران دارد. والدین تلاش می‏کنند که همسر آزاری، از فرزندان پنهان بماند. هدف تحقیق، ضمن مقایسه میزان مشاهده همسرآزاری روانی زن و شوهر، بررسی میزان مشاهده همسرآزاری روانی دختران دانش‌آموز در دوران کرونا، و رابطه آن با بعد شخصیتی بی ثباتی هیجانی آنان بوده است. جامعه آماری 102 دانش‌آموز دختر پایه سوم متوسطه اول شهر بابل می‏باشند که تمام شماری شدند. ابزار اندازه گیری میزان مشاهده همسر آزاری، مقیاس سنجش همسر آزاری، مقیاس cts2 اشتراوس (1996) بوده است. ابزار سنجش بعد شخصیتی بی ثباتی هیجانی نیز، پرسشنامه پنج عامل کودکان و نوجوانان (بابارانلی و همکاران 2003) بوده است. داده‏ها پس از توصیف، با آزمون من وایتنی تحلیل و گزارش شد. 49 درصد دختران دانش‌آموزان شاهد همسرآزاری پدر به مادر، و 2/39 درصد نیز شاهد همسرآزاری مادر به پدر بوده‏اند. همچنین 6/18 درصد بیان کردند که بگو مگوی پدر و مادر آنان در دوران کرونا افزایش یافت. میانگین نمره بی ثباتی هیجانی دختران 04/33، و انحراف استاندارد آن 77/8 بوده است. تفاوت معنی داری در میزان بی ثباتی هیجانی در بین دخترانی که شاهد همسرآزاری پدر به مادر نبوده‏اند، با دخترانی که شاهد همسرآزاری پدر به مادر بوده‏اند، وجود دارد. دخترانی که شاهد همسر آزاری پدر به مادر بودند، نسبت به دخترانی که شاهد همسر آزاری مادر به پدر بودند بی ثباتی هیجانی بیشتری دارند، لذا همسر آزاری پدر به مادر مهم‏تر بوده است.