بررسی آموزشی درمان شناختی-رفتاری مثبت نگر بر شایستگی اخلاقی در دانش‌آموزان

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر آموزش درمان شناختی رفتاری مثبت نگر بر شایستگی اخلاقی دانش‌آموزان پایه ششم ابتدایی شهرستان بابل بود. روش پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بوده است. جامعه پژوهش حاضر شامل کلیه دانش‌آموزان پایه ششم ابتدایی شهرستان بابل در سال 1398 بودند. حجم نمونه با توجه به طرح پژوهش، برای هر گروه آزمایش و کنترل 15 نفر و در مجموع 30 نفر در نظر گرفته شده است که به‌صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شد و سپس به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزارگرد آوری دادها پرسشنامه شایستگی اخلاقی مارتین و آشتین (2010) بود. برای تجزیه‌وتحلیل داده‏ها و اطلاعات از روش‏های موجود در آمار توصیفی و آمار استنباطی به کار گرفته شد؛ در بحث آمار توصیفی با کمک روش‏های موجود در آن، میانگین و انحراف استاندارد متغیرها، فراوانی و درصد متغیرها ذکر شده است و از نمودار ستونی نیز استفاده شد. در بخش آمار استنباطی برای تائید و رد فرضیات پژوهش از آزمون کوواریانس استفاده شد. یافته‏های پژوهش نشان داد آموزش درمان شناختی رفتاری مثبت نگر بر شایستگی اخلاقی دانش‌آموزان تاثیر دارد. همچنین باتوجه به نتایج پژوهش، ارائة خدمات مشاوره‏ای و درمانی روان‌شناسی مثبت نگر در مدارس و دانشگاه‏ها، به دانش‌آموزان و دانشجویان در تمام نقاط کشور و تلاش درجهت کاهش و رفع مشکلات روانی، عاطفی، رفتاری آن‌ها.