اثربخشی آموزش رواندرمانی مثبت گرا بر تاب آوری و خودمهارگری دانش‌آموزان

تاکید روان‌شناسی مثبت گرا بر سلامت روان‌شناختی به ایجاد مداخلات آموزشی جدید با هدف ارتقاء بهزیستی در مدارس و تقویت تاب آوری و خودمهارگری دانش‌آموزان می‏شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی روان‏درمانی مثبت بر تاب‏آوری و خودمهارگری دانش‌آموزان صورت پذیرفت. پژوهش حاضر، شبه‏آزمایشی با طرح پیش‏آزمون و پس‏آزمون بود. جامعه آماری شامل دانش‌آموزان دختر سال اول متوسطه شهر تهران (سال 1399-1398) بود. با نمونه گیری خوشه‏ای تصادفی 24 دانش‌آموز با تاب آوری و خودمهارگری پایین بعنوان نمونه پژوهش از میان کلیه دانش‌آموزان انتخاب و به دو گروه آزمایش (12 نفر) و کنترل (12 نفر) به‌صورت تصادفی قرار داده شدند. ابزار به کاربرده شده شامل پرسشنامه تاب‏آوری کانور و دیویدسون (2006) و مقیاس خودمهارگری تنجنی بامیستر و بون (2004) بود. تحلیل داده‏ها با روش تحلیل کواریانس (مانکوا) در نرم‏افزار spss-21 انجام گردید. نتایج به‏دست‏آمده از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره (مانکوا) و آماره f و 05/0> sig تفاوت معناداری در متغیرهای تاب‏آوری وخودمهارگری را در گروه آزمایش نشان داد. در متغیر تاب‏آوری اندازه اثر برابر با 817/0 و خودمهارگری برابر با 513/0 به‏دست آمد. یافته‏های پژوهش بیانگر این مطلب بود که روان‏درمانی مثبت تاب‏آوری و خودمهارگری را در دانش‌آموزان افزایش می‏دهد و اثربخش بوده است.