اثربخشی آموزش مهارت‌های تعاملی بر ناگویی خلقی دانش‌آموزان با اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی

هدف از پژوهش حاضر، اثربخشی آموزش مهارت‌های تعاملی بر ناگویی خلقی دانش‌آموزان با اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی بود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه کودکان پسر 12 تا 14 سال که درسال 1398 درحال دریافت درمانی از مراکز درمانی شهر تهران بودند، تشکیل دادند. در این پژوهش 16 کودک با اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس به عنوان حجم نمونه انتخاب و 8 نفر از آن‌ها در گروه آزمایش و 8 نفر دیگر در گروه کنترل به شیوه تصادفی گمارش شدند. در ابتدا هردو گروه توسط مقیاس ناگویی خلقی تورنتو (2006) مورد ارزیابی قرار گرفتند. گروه آزمایش در 12 جلسه 45 دقیقه‏ای به مدت 1 ماه آموزش مهارت‌های تعاملی را دریافت کردند در حالی که گروه کنترل چنین روشی را دریافت نکردند. در پایان مجدداً هردوگروه توسط مقیاس ناگویی خلقی (2006) مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده‏ها با استفاده از تحلیل کوواریانس مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت. یافته‏های این پژوهش نشان داد که آموزش مهارت‌های تعاملی موجب کاهش ناگویی خلقی دانش‌آموزان با اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی می‏شود. با توجه به یافته‏ها می‏توان از آموزش مهارت‌های تعاملی به عنوان یه یک روش کارآمد در کاهش ناگویی خلقی دانش‌آموزان با اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی استفاده نمود.