اثربخشی آموزش متقابل بر بهبود درک خواندن و کفایت اجتماعی دانش‌آموزان دارای اختلالات یادگیری

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی تاثیر آموزش متقابل بر بهبود درک خواندن و کفایت اجتماعی دانش‌آموزان دختر دارای اختلالات یادگیری پایه چهارم ابتدایی شهر یزد در سال تحصیلی 98-1397 بود. روش پژوهش، آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری در این پژوهش تمام دانش‌آموزان نارساخوان دختر پایه چهارم دبستان شهر یزد در سال تحصیلی 98-1397 بود. با استفاده از روش نمونه گیری خوشه‏ای 24 نفر از دانش‌آموزان نارساخوان انتخاب شدند و به عنوان گروه نمونه به‌صورت تصادفی در گروه‏های آزمایش (12 نفر) و کنترل (12 نفر) جایگزین شدند. آزمودنی‏های گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 45 دقیقه‏ای، تحت برنامه آموزش متقابل قرار گرفتند. در پایان از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. ابزار اندازه گیری آزمون غربالگری تشخیص اختلال خواندن شفیعی، پرسشنامه کفایت اجتماعی فلنر و چک لیست نارساخوانی بود. به‌منظور تجزیه‌وتحلیل داده‏ها علاوه بر آمار توصیفی از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته‏های این پژوهش نشان داد آموزش متقابل بر افزایش خواندن و درک مطلب دانش‌آموزان اثربخش بوده است. همچنین آموزش متقابل 56/0 درصد از تفاوتهای فردی در نمرات درک خواندن و 29/0 درصد از تفاوتهای فردی در نمرات درک مطلب گروه آزمایش را توانست تبیین کند. یافته‏های پژوهش نشان داد که آموزش متقابل بر کفایت اجتماعی دانش‏آموزان اثربخشی معناداری نداشت. بنابراین پیشنهاد می‏شود از آموزش متقابل برای افزایش درک خواندن و درک مطلب دانش‌آموزان نارساخوان استفاده شود.