اثربخشی برنامه مداخله‏ای شایستگی اجتماعی بر مهارت‌های ارتباطی و خودبازداری دانش‌آموزان پرخاشگر

هدف از تحقیق حاضر، تعیین اثربخشی آموزش برنامه شایستگی اجتماعی بر مهارت‌های ارتباطی و خودبازداری دانش‏آموزان دختر پرخاشگر دوره اول متوسطه شهر اصفهان بود. جامعه آماری این تحقیق، دانش‌آموزان دختر پرخاشگر دوره اول متوسطه شهر اصفهان (43 نفر) بودند که نمره آن‌ها از پرسشنامه پرخاشگری باس و پری یک انحراف معیار بالاتر از میانگین بود. 28 نفر از آن‌ها به‌صورت تصادفی، به عنوان نمونه آماری این تحقیق انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (14 نفر) و کنترل (14 نفر) گمارده شدند. ابزار مورد استفاده در این تحقیق، پرسشنامه پرخاشگری باس و پری (1992)، پرسشنامه مهارت‌های ارتباطی بارتون (1997) و پرسشنامه خودبازداری هامفری (2000) بودند. طرح این تحقیق، شبه آزمایشی از نوع پیش‏آزمون - پس‏آزمون با گروه کنترل بود که ابتدا برای هر دو گروه، پیش آزمون (توزیع پرسشنامه‏های مهارت‌های ارتباطی و خودبازداری) اجرا شد، سپس مداخله آزمایشی (آموزش شایستگی اجتماعی)، برای گروه آزمایش در طی 16 جلسه 45 دقیقه‏ای اجرا شد و پس از اتمام برنامه آموزشی، پس‏آزمون برای هر دو گروه اجرا شد. سپس داده‏های حاصل با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس چند متغیری (مانکووا) تجزیه‌وتحلیل شدند و طبق نتایج به دست آمده، آموزش شایستگی اجتماعی، باعث بهبود مهارت‌های ارتباطی و افزایش سطح خودبازداری دانش‏آموزان پرخاشگر دختر شد و این نتیجه در سطح (001/0>p) معنی‏دار بود.