تبیین نقش آموزشی فضاهای ارتباطی انعطاف پذیر در مدارس

در خلق فضای معماری برای کودکان، طراحی فضاهای ارتباط‏دهنده و فضاهای مکث به اندازه فضاهای اصلی، مهم هستند. فضاهایی مانند: پله، صفه‏، راهرو، فضای انتظار، ویدها، فضای تقسیم، فضای ورودی و غیره، جایی برای انجام تجربیات مختلف به‌صورت دانشگاه آزاد اسلامی انه و رها از قید و بندهای داخل کلاس به شمار می‏روند. مطالعه تئوری‏های آموزشی نشان از توجه آموزش‏دهندگان کودک به آموزش‏های خارج از محیط کلاس در کنار آموزش‏های داخل کلاس دارد. این پژوهش با مطرح کردنِ پرسشِ «فضاهای ارتباطی یک مدرسه، چگونه می‏تواند نقش و عملکردی آموزشی ایفا نماید؟» به دنبال بیان اهمیت و نقش فضای ارتباطی در ارتقای یادگیری، تعاملات و رفتار دانش‏آموزان است. روش تحقیق به‌صورت توصیفی-تحلیلی و شیوه جمع‏آوری اطلاعات، کتابخانه‌ای است. همه دانش‏آموزان به شیوه یکسان یاد نمی‏گیرند. شیوه‏هایی مثل: یادگیری مبتنی بر پروژه، گروه‏های کوچک، تدریس به‌صورت گروه‏های دوتایی و یا مطالعه فردی، برای افراد مختلف، تاثیر متفاوتی دارد. نتایج بررسی نشان داد: آموزش‏های خارج از محیط کلاس دربرگیرنده سه فاکتور فعالیتهای خارج از محیط کلاس، آموزش‏های محیطی و رشد شخصی و اجتماعی است که فضاهای ارتباط‏دهنده با انعطاف‏پذیری بیشتر، می‏تواند با ایجاد سلسله‏مراتبی از فضاها، فعالیت‏های متنوع و گوناگونی نظیر فضاهای گفت و گو، گوشه‏های نشستن، ایستگاه‏های کوچک کاری، کمدهای فردی، نمایش کارها، کارگاه‏ها و ... پیکربندی بی انتهایی از فضاها و فعالیت‏ها را امکان‏پذیر‏کند.