نقش آموزش تعاملی در ارتقاء سطح یادگیری و سلامت روانی کودکان (با تمرکز بر ادراک بدنمند)

یکی از دغدغه‏های مهم آموزش برای کودکان همواره توجه به ارتقاء سطح یادگیری و سلامت روانی بوده است. در این میان از تاثیرگذارترین روش‏های آموزشی در ارتقاء سطح یادگیری و سلامت روانی را می‏توان آموزش تعاملی دانست. در آموزش تعاملی آموزش گیرنده (کودک) دیگر تنها یک نظاره‏گر و شنونده صرف در مقابل آموزش دهنده (معلم) نیست بلکه با انجام کنش، خود در فرآیند یادگیری شرکت می‏کند. از این رو متغیرهای آموزش تعاملی در سطح یادگیری و سلامت روان کودکان را می‏توان شامل؛ انگیزه، اعتماد به نفس، خلاقیت، مشارکت، فعال سازی بدن، تنوع و کسب مهارت دانست. در آموزش تعاملی، تمایزی میان سوژه و ابژه نیست و هر دو در تعامل با هم است که شکل می‏یابند و در نتیجه فراگیری آموزش به شکل مطلوب‏تری صورت می‏گیرد. مسئله قابل توجه در این نوع آموزش، شاخصه‏های مشترک آن با ادراک بدنمند است. از این رو هدف اصلی این پژوهش ارائه راهکارهای آموزشی به‌منظور تنظیم سلسله مراتب مراحل آموزش در ارتقاء سطح یادگیری و نقش آن در سلامت روانی کودکان است. روش پژوهش تحلیل و توصیف محتوا به شیوه کیفی است. تلاش بر این است تا محورهای اصلی و سطوح جانبی داده‏ها از طریق تجزیه‌وتحلیل استقرائی متنی و با تکیه برکدگذاری باز، نظری و انتخابی انجام گردد. و درنهایت نتایج پژوهش حاکی از 32 مقوله کلی در 4 سلسله مراتب ارتباطی است که در چارچوب مدل پارادایمی شامل: اصول اولیه در آموزش تعاملی، راهکارهای آموزش تعاملی، سطوح جانبی به‌منظور ارتقاء آموزش و پیامدهای آموزش تعاملی ارائه شده است.