مقایسه یادگیری خودراهبر و یادگیری خودراهبر الکترونیکی در دانش‏آموزان مدارس هوشمند و عادی

خودراهبری در یادگیری حرکتی به سمت خودشکوفایی است که در آن فراگیران ابتکار عمل را به دست می‏گیرند تا نیازمندی‏های یادگیری را دنبال کرده و به مقصد برسند. این مقوله را می‏توان به‌صورت میزان مسئولیت‏پذیری فرد در فرایند یادگیری در نظر گرفت به گونه‏ای که یادگیرنده خود‏راهبر از نیازهای خود آگاه است و کنترل یادگیری خویش را در دست دارد. هدف از انجام پژوهش حاضر مقایسه‏ی یادگیری خودراهبر و یادگیری خودراهبر الکترونیکی در دانش‏آموزان مدارس هوشمند و عادی بود. طرح پژوهش از نوع علی مقایسه‏ای بود و جامعه‏ی آماری را کلیه دانش‏آموزان متوسطه دوم دبیرستان‌های هوشمند و عادی مدارس شهر بوشهر تشکیل دادند. مشارکت کنندگان شامل 223 دانش‏آموز مدارس هوشمند و 187 دانش‏آموز مدارس عادی بود که به شیوه نمونه‏گیری خوشه‏ای انتخاب شدند. به‌منظور اندازه‏گیری متغیرهای پژوهش از پرسش‏نامه یادگیری خودراهبر فیشر و همکاران (2001) و یادگیری خودراهبر الکترونیکی تئو ‏(2010) استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که بین مولفه‏های یادگیری خودراهبر و یادگیری خودراهبر الکترونیکی در دانش‏آموزان مدارس هوشمند و عادی تفاوت معناداری وجود دارد. بدین‏گونه که دانش‏آموزان مدارس عادی در مولفه‏های رغبت به یادگیری، و خودکنترلی از یادگیری خودراهبر و مولفه خودمدیریتی از یادگیری خودراهبر الکترونیکی عملکرد بهتری نسبت به دانش‏آموزان مدارس هوشمند داشتند. براین اساس، پیشنهاد می‏شود که به چگونگی استفاده از فن آوری در مدارس هوشمند توجه بیشتری مبذول گردد زیرا نحوه استفاده از فناوری در مدارس مهمتر از عرضه آن‌ها است