اثربخشی روان‏درمانی مثبت‏گرا بر همجوشی شناختی و خودتنظیمی هیجانی دانش‏آموزان دارای اختلال رفتار درونی‏سازی شده

بروز اختلال رفتار درونی‏سازی شده سبب شکل‏گیری آسیب‏های شناختی، روان‌شناختی و هیجانی در دانش‏آموزان می‏شود. بر همین اساس پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی روان‏درمانی مثبت‏گرا بر همجوشی شناختی و خودتنظیمی هیجانی دانش‏آموزان دارای اختلال رفتار درونی‏سازی شده انجام گرفت. پژوهش حاضر نیمه‏آزمایشی با طرح پیش‏آزمون- پس‏آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل دانش‏آموزان دختر دوره متوسطه اول دارای اختلال رفتار درونی‏سازی شده در سال تحصیلی 99-1398 در شهر اصفهان بود. در این پژوهش تعداد 30 دختر از جامعه آماری، با روش نمونه‏گیری هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه‏های آزمایش و گواه گمارده شدند (در هر گروه 15 نفر). پس از شروع مداخله 2 نفر در گروه آزمایش و 3 نفر در گروه گواه از ادامه حضور در پژوهش انصراف دادند. گروه آزمایش مداخله روان‏درمانی مثبت‏گرا (سلیگمن و چیزنتمیهایلی، 2000) را در 10 جلسه 90 دقیقه‏ای دریافت نمودند. در این پژوهش از سیاهه رفتاری کودکان و نوجوانان (آخنباخ و رسکورلا، 2001)، پرسشنامه همجوشی شناختی (گیلاندرز و همکاران، 2010) و خودتنظیمی هیجانی (گروس و جان، 2003) بود. داده‏های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل کوواریانس مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که روان‏درمانی مثبت‏گرا بر همجوشی شناختی و خودتنظیمی هیجانی دانش‏آموزان دارای اختلال رفتار درونی‏سازی تاثیر معنادار دارد. بر اساس می‏توان چنین نتیجه گرفت که روان‏درمانی مثبت‏گرا با تاکید بر نقاط قوت و توانمندی مراجعان می‏تواند به عنوان یک درمان کارآمد جهت کاهش همجوشی شناختی و بهبود خودتنظیمی هیجانی دانش‏آموزان دارای اختلال رفتار درونی‏سازی شده مورد استفاده قرار گیرد.