پیش بینی کمک طلبی تحصیلی بر اساس خودکارآمدی تحصیلی و خود ناتوان سازی تحصیلی

این پژوهش با هدف پیش بینی کمک طلبی تحصیلی بر اساس خودکارآمدی تحصیلی و خود ناتوان‏سازی تحصیلی در دانش‏آموزان مورد بررسی قرار گرفت. از بین کلیه دانش‌آموزان مقطع متوسطه شهر قم با استفاده از نمونه گیری خوشه‏ای 200 دانش‏آموز به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند و به پرسشنامه کمک طلبی تحصیلی (ریان و پنتریچ، 1998)، مقیاس خود ناتوان سازی تحصیلی (میلگی، کاپلان و میدلتون، 2001) و پرسشنامه خوکارآمدی تحصیلی (اسمیت، 1988) پاسخ دادند. روش تحقیق این پژوهش همبستگی و روش آماری برای تحلیل داده‏ها همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه بود. نتایج همبستگی نشان داد که بین ابعاد خودکارآمدی تحصیلی (کارایی تحصیلی و کارایی در تکالیف آزمایشگاهی) با خودناتوان سازی تحصیلی همبستگی معکوس معنادار وجود دارد. از بین مولفه‏های کمک طلبی تحصیلی، مولفه اجتناب از کمک با مولفه‏های خودکارآمدی تحصیلی و خودناتوان‏سازی تحصیلی همبستگی معنادار نشان نداد منتها مولفه پذیرش کمک با هر دو مولفه خودکارآمدی تحصیلی همبستگی مثبت معنادار داشت. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که مولفه‏های خودکارآمدی تحصیلی (کارایی تحصیلی و کارایی در تکالیف آزمایشگاهی) بیشترین توانایی پیش بینی را بر مولفه کمک طلبی تحصیلی (پذیرش) دارند اما خودناتوان سازی تحصیلی توانایی پیش بینی مولفه کمک طلبی تحصیلی (پذیرش) ندارد. همچنین متغیرهای خودکارآمدی تحصیلی و خودناتوان سازی تحصیلی توانایی پیش بینی کمک طلبی تحصیلی (اجتناب) را نداشتند.