اثر بخشی آموزش مهارت ارتباط موثر بر ارتقاء همکاری، خویشتن‏داری و قاطعیت کودکان

دانش‌آموزان به‏عنوان سرمایه‏های اجتماعی هر جامعه‏ای نیازمند آموزش و تقویت مهارت‌هایی برای انجام رفتار سازگارانه و مثبت هستند تا بتوانند با چالش‏ها و ضروریات زندگی روزمره خود کنار بیایند. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مهارت ارتباط موثر بر بهبود مهارت‌های اجتماعی در دانش‏آموزان دبستانی بود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون و گروه گواه بوده است. جامعه آماری در این پژوهش، کلیه‏ی دانش‏آموزان دختر مقطع اول دبستان شهر تهران بود. نمونه پژوهش حاضر با استفاده از روش نمونه‏گیری در دسترس، 40 دانش‌آموز دختر پایه اول دبستان شهر تهران بودند که در پرسشنامة مهارت‌های اجتماعی گرشام و الیوت (1990) نمره پایین‏تر از میانگین را کسب کرده بودند و بعد به‏صورت تصادفی در دو گروه 20 نفری گواه و آزمایش قرار گرفتند. سپس گروه آزمایش، آموزش مهارت ارتباط موثر را طی 7 جلسه 35‏ دقیقه‏ای به‏صورت هفته‏ای دو جلسه دریافت کردند. پس از اجرای آموزش، مجدداً هر دو گروه به پرسشنامة مهارت‌های اجتماعی گرشام و الیوت (1990) پاسخ دادند. به‌منظور تجزیه وتحلیل داده‏ها جهت مقایسه میانگین نمرات دو گروه آزمایش و گواه و اثر نمرات پیش آزمون و سایر متغیرهای مداخله گر بر پس آزمون از تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته‏های پژوهش نشان داد که آموزش ارتباط موثر بر همکاری، خویشتن‏داری و قاطعیت در پس آزمون اثر مثبت داشته است. با استناد به داده‏های بدست آمده از این پژوهش می‏توان نتیجه گرفت که آموزش ارتباط موثر موجب ارتقاء همکاری، خویشتن‏داری و قاطعیت در کودکان می‏شود.