مقایسه عزت نفس، شادکامی و خودکارآمدی تحصیلی دانش‌آموزان بینا و نابینا

همیشه نقص جسمانی نشانه‏ی ضعف در خلق و خو، کارکرد ذهن و فرآیندهای ذهنی نیست بلکه گاهی یک نقص در جسم انسان می‏تواند تمرکز و دقت فرد را بر توانایی‏های دیگر او افزایش دهد و شاهد بروز استعدادهای شگرف در افراد با نقایص جسمانی مانند شنوایی و بینایی بود. هدف از این مطالعه مقایسه عزت نفس، شادکامی و خودکارآمدی تحصیلی دانش‌آموزان بینا و نابینای شهر تهران است. این مطالعه از نوع توصیفی (علی-مقایسه ای) است. جامعه پژوهش حاضر، دانش‌آموزان بینا و نابینای شهر تهران است که در سال تحصیلی 1398-1397 مشغول به تحصیل بودند که با روش نمونه گیری در دسترس تعداد 100 نفر از آن‌ها (50 نفر بینا و 50 نفر نابینا) بعنوان نمونه انتخاب شدند و پرسشنامه‏های عزت نفس کوپراسمیت (1967)، شادکامی آکسفورد (1990) و خودکارآمدی تحصیلی مورگان وجنکینز (1999) را بعنوان ابزارهای پژوهش پر کردند. داده‏ها با آزمون t برای گروه‏های مستقل مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت. نتایج آزمون t نشان داد خودکارامدی و عزت نفس تحصیلی دانش‌آموزان نابینا بیشتر از دانش‌آموزان بینا است اما در بقیه متغیرها تفاوتی بین دو گروه دیده نشد.