بررسی رابطه فناوری اطلاعات و ارتباطات با خودکارآمدی و نوآوری دانش‏آموزان (مطالعه موردی: مدارس هوشمند)

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه فناوری اطلاعات و ارتباطات با خودکارآمدی و نوآوری دانش‏آموزان است. پژوهش از نظر هدف کاربردی، از نظر ماهیت توصیفی- پیمایشی و از نظر روش از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش دانش‏‏آموزان دختر در پایۀ متوسطه دوم در 2 مدرسه هوشمندسازی شده دولتی در ناحیه 3 شهر کرمانشاه بودند. حجم نمونه با استفاده از روش کوکران 92 نفر با روش نمونه‏گیری تصادفی ساده انتخاب شد. روش گردآوری اطلاعات کتابخانه‌ای و روش گردآوری داده‏ها میدانی با به‏‏کارگیری پرسشنامه‏های فناوری اطلاعات و ارتباطات (سیمون و سلیمان، 2003)، مقیاس خودکارآمدی تحصیلی (پاتریک و همکاران، 1997) و نوآوری دانش‏آموزان (محقق‏ساخته) است، که روایی و پایایی پرسشنامه‏ها مورد تایید و محاسبه قرار گرفت. روش تجزیه‌وتحلیل داده‏ها آمار توصیفی و آمار استنباطی (همبستگی اسپیرمن) بود. یافته‏ها نشان داد که بین فناوری اطلاعات و ارتباطات با خودکارآمدی و نوآوری دانش‏آموزان ارتباط مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین بین خودکارآمدی و نوآوری نیز ارتباط مثبت و معناداری وجود داشت. نتایج نشان داد که بین فناوری اطلاعات و ارتباطات با خودکارآمدی و نوآوری دانش‏آموزان ارتباط معناداری وجود دارد.