مدل ساختاری خودکارآمدی ریاضی بر اساس ارتباط با معلم به واسطه رفتارهای کمک طلبی

با وجود اهمیت ریاضیات، نتایج پژوهش‏ها گواه از ضعف دانش‏آموزان در این حوزه آموزشی است. به طور کلی عملکرد ضعیف دانش‏آموزان ایرانی در حوزه ریاضیات، ریشه در عوامل و متغیرهای متعددی دارد که عوامل بافتی و فردی از آن جمله است. لذا هدف از پژوهش حاضر، آزمون مدل ساختاری خودکارآمدی ریاضی بر اساس رابطه با معلم به واسطه رفتارهای کمک طلبی در دختران پایه ششم مقطع ابتدایی شهرستان باوی، در سال 1398 بود. به این منظور تعداد 200 نفر از جامعه مذکور از طریق روش نمونه گیری تصادفی خوشه‏ای چند مرحله‏ای انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش به‌منظور اندازه گیری متغیرها شامل پرسشنامه خودکارآمدی ریاضی بتز و هاکت (1983)، پرسشنامه کمک طلبی ریان و پینتریچ (1997) و پرسشنامه تعامل معلم و دانش‌آموز وبلز (1993) بودند. داده‏ها با استفاده از روش تحلیل مسیر تحلیل شدند. به‌منظور به دست آوردن ضرایب پایایی در این پژوهش روش آلفای کرونباخ به کار برده شد. نتایج حاصل حاکی از برازش مطلوب الگوی نهایی پژوهش و در نتیجه تایید فرضیه‏های مستقیم و غیر مستقیم پژوهش بود. بدین صورت که ارتباط با معلم اثر مستقیم بر خودکارآمدی ریاضی داشت. ارتباط با معلم اثر مستقیم بر رفتارهای کمک طلبی داشت. رفتارهای کمک طلبی اثر مستقیم بر خودکارآمدی ریاضی داشت. همچنین نتایج آزمون بوت استراپ نشان داد رفتارهای کمک طلبی رابطه بین ارتباط با معلم و خودکارآمدی ریاضی را میانجی گری کرد. از این رو ضروری است معلمان در برقراری ارتباط موثر با دانش‌آموزان کوشا باشند و در این زمینه آموزش‏های لازم را ببینند تا هم به‌صورت مستقیم و هم از به واسطه برانگیختن رفتارهای کمک طلبی در دانش‌آموزان سبب بهبود باورهای خودکارآمدی آنان در درس ریاضی شوند.