اثربخشی بازی‏درمانی بر افزایش مهارت خودآگاهی هیجانی دانش‏آموزان دارای اختلال‏های یادگیری

خودآگاهی هیجانی فرایندی است که افراد بر هیجان‌های خود تاثیر می‏گذارند، می‏دانند چه زمانی چه نوع هیجانی دارند و چگونه هیجانی را تجربه و آن را ابراز ‏کنند. هدف این پژوهش بررسی اثربخشی بازی‏درمانی بر افزایش مهارت خودآگاهی هیجانی دانش‏آموزان با اختلال‏های یادگیری بود. پژوهش حاضر از نوع نیمه‏آزمایشی با پیش‏آزمون و پس‏آزمون بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش‏آموزان دختر دارای اختلال‏های یادگیری دوره‏ی ابتدایی (پایه‏های اول تا چهارم) شهرستان ابرکوه در سال 1398 بود. از جامعه مورد نظر، 20 دانش‏آموز با استفاده از روش نمونه‏گیری در دسترس به‏عنوان نمونه انتخاب شدند و به‏صورت تصادفی در دو (گروه آزمایش وگروه گواه) قرار گرفتند. بعد از اجرای پیش‏آزمون، دوره‏ آموزشی بازی‏درمانی برای گروه آزمایش برگزار شد. سپس برای هر دو گروه پس‏آزمون اجرا شد. ابزار پژوهش، پرسشنامه خودآگاهی هیجانی کائر، رید، کروک و همکاران، (2012) بود. پس از بررسی نرمالیتی داده‏ها با آزمون شاپیروویلک، از آمار ناپارامتریک یومن ویتنی جهت مقایسه گروه‏های پژوهش استفاده شد. یافته‏های این پژوهش نشان داد که تمامی متغیرهای وابسته پژوهش معنی‏دار است. لذا فرض پژوهشگر مبنی بر معناداری اثر بازی‏درمانی بر خودآگاهی هیجانی و مولفه‏های آن از نظر آماری مورد تایید بود. همچنین اثر درون‏گروهی بازی‏درمانی در گروه آزمایشی در پس‏آزمون نسبت به پیش آزمون با استفاده از آمار ناپارامتریک ویلکاکسون انجام شد که نتایج، حاکی از اثر معنی‏دار مداخله تمرینی بود. در نتیجه می‏توان از بازی‏درمانی برای افزایش خودآگاهی‏هیجانی دانش‏آموزان دارای اختلال‏های یادگیری استفاده کرد.