اثربخشی رفتاردرمانی شناختی بر خودپنداره در کودکان دارای اختلال یادگیری خواندن

از آنجایی که اهمیت مسئله یادگیری کودکان در سنین مدرسه بر هیچکس پوشیده نیست، اختلال یادگیری و روش‏هایی که دامنه این اختلال را کاهش دهند نیز از اهمیت قابل توجهی برخوردارند. باوجود اینکه دانش‏آموزان دارای اختلال یادگیری از هوش متوسط و به نسبت بالایی برخوردارند. اما نیاز مبرم به آموزش‏های ویژه دارند. خواندن مهم‏ترین و پیچیده‏ترین فعالیت آموزشی کودکان در سال‏های آغازین مدرسه است و زیربنای همه انواع یادگیری است. اختلال خواندن شایع‏ترین نوع اختلال یادگیری است. با اینکه نمی‏توان به طور کامل بر مشکلات یادگیری چیره شد اما عدم آموزش‏های ویژه کودکان اختلال یادگیری به‌ویژه خواندن، این کودکان را به گوشه‏ی عزلت فرا می‏خواند و به تدریج نشانه‏هایی از افسردگی و خلق پایین در آن‌ها نمودار می‏شود. آموزش‏های شناختی یکی از چندین روش‏هایی است که می‏توان از طریق آن به یاری کودکان، معلمان و نگرانی‏های والدین شتافت. هدف از پژوهش حاضر این بود که با آموزش‏های رفتاردرمانی شناختی بر دانش‏آموزان دارای اختلال یادگیری خواندن و سنجش اثر آن بر خودپنداره آن‌ها را اندازه‏گیری کنیم تا فرضیه خود را که؛ رفتاردرمانی شناختی بر میزان خودپنداره اثر دارد، را تایید کند. روش پژوهش غیرتوصیفی و از نوع طرح نیمه آزمایشی و از لحاظ هدف کاربردی است. این پژوهش از نظر کنترل متغیرها پژوهش نیمه آزمایشی با استفاده از گروه گواه یا کنترل است. روش آماری آن نیز تحلیل کواریانس چند متغیره (مانوا) است. از ابزارهای: پرسشنامه اختلال یادگیری (cldq)، پرسشنامه خودپنداره راجرز، استفاده شد. نمونه مورد نظر را از طریق نمونه‏گیری در دسترس از بین دانش‌آموزان مقطع دبستان شهر کرج در سال تحصیلی 1398-1399، انتخاب کردیم. پژوهش را روی 15 دانش‏آموز دختر و پسر برای گروه آزمایش و 15 دانش‏آموز دختر و پسر برای گروه کنترل انجام دادیم به این نتیجه رسیدیم: رفتار درمانی شناختی بر خودپنداره دانش‏آموزان تاثیر مثبت داشت و اختلال یادگیری خواندن را کاهش داد.