اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر کیفیت زندگی مادران دانش‌آموزان با اختلال طیف درخودماندگی

اختلال طیف اتیسم، اختلالی عصب- تحولی است که درآن نشانه‏هایی ازجمله نقص در ارتبط و تعاملات اجتماعی و علایق و رفتارهای کلیشه‏ای به چشم می‏خورد. پژوهش حاضر باهدف تعیین اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر کیفیت زندگی مادران کودکان با اختلال طیف درخودماندگی انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه مادران کودکان با اختلال طیف درخودماندگی مراکز توانبخشی، درمانی و آموزشی شهر تهران در سال 1398 بودند. در این پژوهش برای انتخاب نمونه از بین جامعه هدف 30 مادر با استفاده از نمونه گیری دردسترس به عنوان حجم نمونه انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) به شیوه تصادفی گمارش شدند. درابتدا برای ارزیابی کیفیت زندگی از پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت (1996) استفاده شد. پس از آن گروه آزمایش در 12 جلسه 90 دقیقه‏ای در در طول 1 ماه مداخله رفتاردرمانی دیالکتیکی را دریافت کردند در حالی که گروه کنترل چنین مداخله‏ای را در زمینه رفتاردرمانی دیالکتیکی دریافت نکردند. در خاتمه جلسات رفتاردرمانی دیالکتیکی هردوگروه مجدا ا مورد ارزیابی قرار گرفتند. تحلیل یافته‏ها با استفاده از تحلیل کوواریانس انجام گرفت. یافته‏ها این پژوهش نشان داد که رفتاردرمانی دیالکتیکی موثر بوده است و موجب بهبود کیفیت زندگی مادران کودکان با اختلال طیف درخودماندگی گردیده است. با توجه به این یافته‏ها رفتاردرمانی دیالکتیکی می‏تواند یه عنوان یک روش درمانی موثر، مفید، کارساز و کارآمد دربهبود کیفیت زندگی مادران کودکان با اختلال طیف درخودماندگی مورد استفاده درمانگران و متخصصان این حوزه قرار گیرد.