مقایسه اثربخشی تدریس ریاضی با استفاده از بازی با تدریس سنتی ریاضی بر مشغولیت تحصیلی، خودکارآمدی ریاضی و توانایی‏های شناختی دانش‌آموزان

مهم‏ترین هدف آموزش ریاضی اندیشیدن بوده پس می‏توان ریاضیات را نیازی ضروری به‏حساب آورد. با تمامی تلاش‏هایی که برای بهبود وضعیت آموزشی درس‏ها انجام شده، باز وضعیت آموزش ریاضی و نمرات دانش‏آموزان مطلوب نیست. از مهم‏ترین شیوه‏های بهبود متغیرهای تحصیلی، انتخاب روش‏تدریس مناسب است. این پژوهش نیمه‏‏آزمایشی با گروه‏ آزمایش و کنترل با هدف مقایسه اثر‏بخشی تدریس ریاضی با استفاده از بازی با تدریس‏سنتی ریاضی بر مشغولیت‏تحصیلی، خودکارآمدی‏ریاضی و توانایی‏های‏شناختی دانش‌آموزان انجام شد. دانش‏آموزان پنجم ابتدایی منطقه بن‏رود اصفهان به‏عنوان جامعهی‏آماری انتخاب شده و نمونه‏گیری آماری بر اساس طرح پژوهش با دو گروه پانزده نفری و از نوع نمونه در‏دسترس انجام گرفت. تدریس ریاضی با استفاده از بازی به روش پروتکل نه جلسه‏ای شصت دقیقه‏ای شیری (1395) و تدریس سنتی ریاضی طبق روال جاری تدریس انجام شد. داده‏ها با استفاده از پرسشنامه‏های‏ مشغولیت‏تحصیلی زرنگ (1391)، درجه‏بندی‏‏رفتاری‏‏کارکردهای‏اجرایی (2000) و خودکارآمدی‏ریاضی پوراقدم‏یامچی و بهرنگی (1388) گردآوری شد. روش سنجش فرضیات پژوهش استفاده از تحلیل‏ کواریانس‏چند‏متغیری مانکوآ و آنکوآ بود. تحلیل آزمون کواریانس نشان داد بین گروه کنترل و آزمایش حداقل در یکی از متغیرهای مشغولیت‏تحصیلی، توانایی‏های‏شناختی و خودکارآمدی‏ریاضی تفاوت وجود دارد. میانگین نمرات نیز افزایش میانگین نمرات گروه آزمایش را در پس‏آزمون نشان داد. بر ‏این‏اساس به‏منظور افزایش بازدهی آموزش مفاهیم ریاضی به دانش‏آموزان می‏بایست از رویکردی استفاده شود که نسبت به این درس احساس مثبتی پیدا کنند. چنانچه مهارت‌های ریاضی از طریق بازی به دانش‏آموزان آموخته شود آن‌ها انگیزه‏ی بیشتری برای حضور در کلاس داشته و به‏تبع آن دانش و مهارت لازم را در درس ریاضی کسب خواهند نمود.