اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر سلامت روان و تاب آوری فرزندان طلاق

هدف از این پژوهش، تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، بر سلامت روان و تاب آوری دانش‌آموزان فرزند طلاق دختر در مقطع متوسطه شهرستان نیشابور بود. روش پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش، کلیه دانش‌آموزان دختر مقطع متوسطه که پدر و مادر آن‌ها طلاق گرفته و با تاب آوری و سلامت روان پایین در مقطع متوسطه شهرستان نیشابور مشغول به تحصیل بودند را تشکیل داد. از میان جامعه آماری 40 نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و در دو گروه آزمایش (20 نفر) و گروه کنترل (20 نفر) گمارده شدند. گروه آزمایش، مداخله درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد را طی هشت جلسه 90 دقیقه‏ای به‌صورت هفته‏ای یک جلسه دریافت نمود، در حالی که گروه گواه در طی انجام فرایند پژوهش از دریافت مداخله فوق بی بهره بود. ابزارهای مورد استفاده، پرسشنامه‏های سلامت روان گلدبرگ و تاب آوری کانر و دیویدسون بود. پس از تجزیه‌وتحلیل اطلاعات نتایج تحلیل کواریانس نشان داد، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد باعث افزایش تاب آوری و افزایش سلامت روان در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل در پس آزمون شد. بر اساس یافته‏های حاصل از این پژوهش می‏توان تاب آوری و سلامت روان دانش‌آموزان دختر مقطع متوسطه را با کمک درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بهبود بخشید.