اثربخشی آموزش بازی‏درمانی (مبتنی بر رابطۀ والد-کودک) بر سبک‏های دلبستگی و مهارت‌های اجتماعی کودکان

هدف از انجام این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش بازی‏درمانی مبتنی بر رابطۀ والد-کودک (cprt) بر سبک‏های دلبستگی و مهارت‌های اجتماعی کودکان دارای سنین 8 تا 10 سال بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی، بصورت پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعة آماری پژوهش حاضر، شامل کلیه کلیۀ کودکان دارای سنین 8 تا 10 سال (دانش‌آموزان دبستانی ناحیه 1 شهر ساری) بوند که تعیین حجم 30 نفر از کودکان 8 تا 10 سال دبستانی ناحیه 1 شهر ساری بود که به‌صورت تصادفی خوشه‏ای انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده‏ها در این پژوهش از دو پرسشنامه استاندارد سبک‏های دلبستگی هالپرن و کاپنبرگ (2006)، مهارت‏های اجتماعی ماتسون (1976) و پروتکل ده جلسه‏ای بازی‏درمانی والد-کودک لندرث و براتون (2006) بود. در این پژوهش، از آمار توصیفی برای محاسبۀ میانگین و انحراف معیار متغیرهای پژوهش و نشان دادن فراوانی و نمودارهای مربوط به آن استفاده شده و از آمار استنباطی به‌منظور بررسی فرضیه‏ها استفاده گردید. قبل از آزمودن فرضیه‏ها، مفروضۀ‏ نرمال بودن توزیع داده‏ها از طریق آزمون کولموگروف-اسمیرنف انجام شد. سپس مفروضۀ هم‏گنی واریانس‏ها از طریق آزمون لوین در تمام متغیرهای دو گروه بررسی شده است. برای گزارش نتایج، از معناداری آزمون‏های آماری مورد نظر و اندازه از اثر متغیر مستقل استفاده شده است. برای تجزیه و تحلیل داده‏های آمار استنباطی، از تحلیل کوواریانس چندمتغیره (مانکوا برای فرضیه‏های اصلی) و تک‏متغیره (آنکوا برای فرضیه‏های فرعی) استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش بازی‏درمانی مبتنی بر رابطه والد – کودک بر سبک‏های دلبستگی و مهارت‌های اجتماعی کودکان دارای سنین 8 تا 10 سال اثربخش است که با توجه به شدت اثر، آموزش بازی‏درمانی مبتنی بر رابطه والد – کودک بر مهارت‌های اجتماعی نسبت به سبک‏های دلبستگی کودکان دارای سنین 8 تا 10 سال تاثیر بیشتری دارد.