اصالت وجود، مسئله یا شبه مسئله‌ای فلسفی؟

از زمان میرداماد تا کنون، اصالت وجود یا ماهیت، به منزله‌ی یکی از مسائل مهم و موثر در سنت فلسفه‌ی اسلامی تلقی شده است. غالب فیلسوفان و مروجان فلسفه در ایران، اصالت وجود را پذیرفته‌اند و نقطه‌ی مقابل آن را باطل دانسته‌اند. برخی نیز اصالت ماهیت را پذیرفته‌اند. در این مقاله با بررسی مبادی تصوّری و تحریر محل نزاع، به این نتیجه رسیده ایم که اصالت وجود یا اصالت ماهیت، حقیقتاً مسئله‌ای فلسفی نیست و نزاع دو طرف، نزاعی لفظی است؛ به این معنا که دو طرف، تلقّی واحدی از مبادی تصوّری بحث و نیز از محل نزاع ندارند. آن وجودی که اصالتِ وجودی آن را اصیل می‌داند، همان چیزی نیست که اصالت ماهیتی حکم به اعتباریت آن نموده است و در طرف مقابل، آن ماهیتی که اصالتِ ماهیتی آن را اصیل دانسته، همان ماهیتی نیست که اصالت وجودی آن را اعتباری می‌داند. ماهیت در نزد موافقان اصالت ماهیت، ماهیت موجود است نه ماهیت من حیث هی. ماهیت موجود نیز در نزد او عبارت از متن واقعیت خارجیِ مجعول است، نه ماهیتی که متحد با وجود شده است. همچنین وجودی که موافقان اصالت ماهیت، آن را اعتباری می‌دانند، مفهوم اعتباری عام بدیهی است نه وجود به معنای متن واقعِ مبدا اثر و اثر مبدا. پس از تبیین مدعا و اقامه دلیل بر لفظی بودن نزاع، اشکالات وارد شده بر لفظی بودن نزاع را مطرح کرده و پاسخ داده ایم.  

the principality of existence, a philosophical problem or pseudo problem?

the principality of existence or quiddity has been considered one of the important and influential problems in the tradition of islamic philosophy since the time of mīrdāmād until this day. most philosophers have accepted the principality of existence and rejected its opposite view, and some have accepted the principality of quiddity. in this paper by examining the conceptual foundations and analysing the subject in dispute, we have reached to the conclusion that the principality of existence or quiddity is not really a philosophical problem, and the dispute between the two parties is a verbal dispute and the disputants are talking past each other. the proponents and the opponents of the principality of existence do not mean the same thing by “existence”. similarly, the proponents and the opponents of the principality of quiddity do not mean the same thing by “quiddity”. quiddity for the proponents of the principality of quiddity is the existent quiddity, not quiddity qua quiddity. and the existent quiddity for them is the external reality, not the quiddity which has been unified with existence. likewise, the existence deemed fictitious by the proponents of the principality of quiddity is the general self-evident concept of existence, not existence in the sense that is the external reality which is a cause of an effect or an effect of a cause. after explaining the claim and providing proof that the dispute is verbal, some objections have been raised and answered.