مقایسه میان تفاسیر هایدگر و گادامر درباب دیالکتیک افلاطون

هایدگر و گادامر به افلاطون رجوع می‌کنند تا راهی برای بحران بی‌معنایی تمدن غربی پیدا کنند. هایدگر معتقد است افلاطون به دلیل طرح آموزۀ ایده‌ها، آغازگر فراموشی وجود و مسبب بحران غرب است. او به تمثیل غار افلاطون رجوع می‌کند تا چگونگی این فراموشی را وضوح ببخشد. در این تمثیل، دیالکتیک به معنای سیر از عالم محسوس به عالم معقول است. هایدگر در تفسیرش از افلاطون به همین معنا توجه می‌کند و سایر معانی دیالکتیک از قبیل گفتگو، روش ترکیب و تقسیم و ... را نادیده می‌گیرد. البته او در درس گفتار سوفسطائی افلاطون دیالکتیک را به سخن مرتبط می‌کند و به نقد آن می‌پردازد. به طور کلی هایدگر دیالکتیک را معضلی برای فلسفه می‌داند. برخلاف هایدگر، گادامر به معانی مختلف دیالکتیک در فلسفۀ افلاطون توجه می‌کند و سیر تکاملی آن را مدنظر قرار می‌دهد. تاکید گادامر بر گفتگوی موجود در محاورات سقراطی و همچنین روش ترکیب و تقسیمِ موجود در محاورات متاخر سبب می‌شود که او فلسفۀ افلاطون را فلسفه‌ای پویا و زنده لحاظ کند. در نظر گادامر گفتگو و دیالکتیک موجود در محاورات افلاطون می‌تواند ما را از بحران کنونی غرب نجات دهد. این نوشتار درصدد است با روشی توصیفی-تحلیلی، این نکته را بررسی و تبیین کند که چگونه پرداختن به معانی مختلف دیالکتیک سبب می‌شود که هایدگر و گادامر دو تفسیر متفاوت از افلاطون ارائه دهند.

a comparison between heidegger and gadamer on plato’s dialectic

heidegger and gadamer return to plato to find a way out of the meaningless crisis of western civilization. heidegger believes that plato by proposing the doctrine of ideas is the initiator of the forgetting of being and responsible for the crisis of the west. he returns to plato’s allegory of the cave to clarify the nature of this forgetting. in this allegory, dialectic means passing from the sensible world to the reasonable world. in his interpretation of plato, heidegger pays attention to this meaning and ignores other meanings of dialectic such as the method of conversation, the method of collection and division, etc. of course, in plato’s sophist, he connects dialectic with logos and criticizes it. in general, heidegger considers dialectic as a problem for philosophy. unlike heidegger, gadamer pays attention to the different meanings of dialectic in plato’s philosophy and considers its development. gadamer’s emphasis on conversation in socratic dialogues, as well as the method of collection and division in later dialogues, makes him consider plato’s philosophy as a dynamic and living philosophy. according to gadamer, dialogue and dialectic in plato’s dialogues can save us from the current crisis of the west. this article tries to investigate and explain with descriptive-analytical methods how dealing with different meanings of dialectic causes heidegger and gadamer to present two different interpretations of plato.