مسیحیت اصیل از دیدگاه کیرکگور

هدف کیرکگور شناخت مسیحیت و عمل کردن بر اساس آن بود. او برای رسیدن به این هدف، ابتدا مسیحیت رسمی را رد می کند و سپس به شرح مسیحیت مورد قبول خود، یعنی مسیحیت اصیل، می پردازد. مسیحیت رسمی خود را در قالب مسیحیت دانشگاهی و مسیحیت کلیسایی نشان داده است. مسیحیت دانشگاهی، که فرد شاخص آن هگل است، از یک سو می کوشد تا آموزه های مسیحی را با براهین عقلی اثبات کند و مسیحیت را معقول سازد و از سوی دیگر در پی اثبات حقانیت مسیحیت با توسل به شواهد تاریخی است. مسیحیت کلیسایی از یک سو رویکرد جمع گرایانه به مسیحیت دارد و فرد مسیحی را قربانی می کند و از سوی دیگر مسیحیت را به نهادی اجتماعی تبدیل می کند و با فروکاستن آن به برخی شعائر و مناسک، دست به ساده سازی مسیحیت می زند. اما مسیحیت اصیل در راهی یکسره متفاوت گام برمی دارد و با کنار گذاشتن عقل، جمع گرایی و ساده سازی، به ایمان، فردانیت و رنج اهمیت می دهد و بر شورمندی تاکید می کند. 

genuine christianity according to kierkegaard

kierkegaard’s aim was to understand christianity and act according to it. to reach this aim, he first rejects official christianity and then explains his version of christianity, that is, the genuine one. official christianity has shown itself in the form of academic christianity and ecclesiastical one. the academic christianity, whose leading figure is hegel, on the one hand tries to prove the christian doctrines with rational arguments and make christianity reasonable, and on the other hand seeks to justify christianity with the help of historical evidences. the ecclesiastical christianity, on the one hand, has a collectivist approach towards christianity and therefore sacrifices the christian individual, and on the other hand, transforms christianity into a social institution and by reducing it to some rites and rituals tries to simplify christianity. but genuine christianity walks in an absolutely different way. it rejects reason, collectivism and simplification and puts emphasize on faith, individuality, suffering and passion.