فلسفه هگل از نگاهی دیگر (با عنوان جدید امنای ژیکتیویسم)

هگل، شقاق یا دوگانگی را سرچشمۀ نیاز به فلسفه می‌ دانست. او مکتب خود را با هدف غلبه بر این دوگانگی که چالش مهم نظام ‌های فلسفی افلاطون، ارسطو، دکارت و کانت بود، بنیان گذاشت. غلبه بر این دوئالیسم، مستلزم انکار شیء فی نفسه کانتی به عنوان مانع بزرگ این آرمان بود و لذا هگل با نفی آن، هم صورت و هم مادۀ شناخت را به حوزه ذهن منتقل کرد و با لحاظ اینکه هر دو آفریده ذهن‌ اند، لازم می‌ آید که سراسر کائنات به اندیشه تاویل گردد و این یعنی ایده آلیسم مطلق. در این نوشتار این مکتب را به جای ایده آلیسم مطلق امنای ژیکتیویسم (ذهن- عین گرایی) نام‌گذاری کرده‌ ایم؛ یعنی مکتبی که جهان و همه اشیاء آن را حاصل درهم‌ تنیدگی ذهن و عین یا روح و جسم می ‌داند. امنای ژیکتیویسم بودن این مکتب را می‌ توان در تحلیل های خاص هگل در کاربرد ویژه از اصطلاح سوژه - ابژه و از مبحث درهم‌ تنیدگی متناهی و نامتناهی و نگرش خاص او به روح مطلق به عنوان سوژه تن یافته جستجو کرد.

hegel’s philosophy from a different perspective: a case of omnijectivism

from the viewpoint of hegel, dualism is the main reason for need to philosophy. he founded his school, in order to cope with dualism which was the main challenge of plato, aristotle, descartes, and kant’s philosophical schools. to deal with this challenge, hegel needed to deny kantian noumenon as the main burden. as a result of this denial, he transformed both matter and form of knowledge to mind. considering that these two are created by the mind, it is necessary to reduce all beings to thought, and this is absolute idealism. in this article, the researcher employs the term omnijectivism instead of absolute idealism. from the viewpoint of this school the world, and all beings are the result of the interdependency of mind and object or spirit and body. omnijectivism of this school can be found in hegel’s particular analysis of subject-object, in the interdependency of finite and infinite, and his different approach to absolute spirit as embodiment of subject.