ظرفیت‌های قانون جدید مدیریت بحران کشور در خصوص بیمه و مواجهه با ریسک‌های نوظهور

ریسک‌های نوظهور ریسک‌های هستند که ممکن است در آینده ایجاد شوند و یا در حال حاضر وجود دارد ولی کمی کردن آنها دشوار است و ممکن است پتانسیل خسارت بالایی داشته باشند. علاوه بر این، ریسک‌های در حال ظهور با یک عدم‌قطعیت بالایی روبرو هستند، حتی اطلاعات اولیه، که کمک کند دوره‌‌بازگشت رخداد و شدت داده شده آن را ارزیابی کنیم، اغلب وجود ندارد. نمونه‌هایی از این ریسک‌ها شامل تغییرات آب و هوایی، مسائل ناشی از آزبست، مهندسی ژنتیک، فناوری نانو، اثرات ثانویه و غیرمستقیم همه‌گیری‌ها، سایبر، آلودگی‌های زیست‌محیطی، اثرات ثانویه و غیرمستقیم پاندمی‌ها، ریسک مخاطرات چندگانه مربوط به بلندمرتبه سازی، خوردگی، ریسک‌های سایبری، ریسک‌های زیرساخت‌ها، تروریسم، امواج اینترنت بویژه نسل پنجم و ... اشاره کرد. در این مقاله با توجه تغییرات گسترده‌ای که در قانون مدیریت بحران کشور مصوب سال 1398 ایجاد شده است، موضوع ریسک‌های نوظهور بر اساس مولفه‌های مخاطرات، درمعرض‌قرارگیری و آسیب‌پذیری مورد بررسی قرار می‌گیرد. خوشبختانه در قانون جدید مدیریت بحران، ظرفیت‌های قانونی خوبی در مواجهه با ریسک‌های نوظهور ناشی از مخاطرات طبیعی و انسان ساز ایجاد شده است. در ادامه، به بررسی ظرفیت‌های ایجاد شده در قانون و همچنین اسناد پایین‌دستی شامل سند راهبرد ملی، برنامه ملی کاهش خطر و آیین‌نامه اجرایی توسعه پوشش بیمه‌ای دستگاه‌های دولتی پرداخته شده است. همچنین در بخش‌های مختلف به به مصداق‌هایی از ریسک‌های نوظهور که در قانون مورد توجه بوده، اشاره شده است.