بررسی نقش عوامل اقتصادی بر افزایش ضریب نفوذ صنعت بیمه‌کشور

با افزایش تولید، به‌علت ایجاد درآمد بیشتر، امکان‌‌‌‌پذیری تولید و افزایش ریسک پایه، انتظار می‌‌رود، میزان حق‌بیمه تولیدی نیز، افزایش یابد و این تاثیر در آمار‌‌ها مشهود می‌‌باشد. همچنین به‌دلیل اینکه ضریب نفوذ بیمه از تقسیم حق‌بیمه تولیدی به تولید ناخالص داخلی بدست می‌‌آید، در نتیجه، منطقاً این نسبت بایستی ثابت بماند، لیکن شواهد عکس این موضوع را نشان می‌‌دهند. ضریب نفوذ بیمه در کشورهای توسعه‌‌یافته و درحال توسعه تفاوت قابل ملاحظه‌‌ای با یکدیگر دارد. ایجاد چنین وضعیتی می‌‌تواند از عوامل و دلایل مختلفی ناشی شود. عوامل اصلی تفاوت بین کشورهای درحال توسعه و توسعه‌‌یافته به‌صورت یک رابطه بلندمدت، محدودیت اصلی در تولید حق‌بیمه است. لذا در چنین شرایطی مساله اصلی بررسی چگونگی افزایش ضریب نفوذ بیمه با توجه به نحوه تاثیرگذاری متغیرهای کلان اقتصادی بر ضریب نفوذ بیمه کشور می‌‌باشد. در این راستا سوالات اصلی این پژوهش شامل بررسی وجود یا عدم وجود رابطه بلندمدت ساختاری در تفاوت وضعیت اقتصادی کشورها که باعث محدودیت رشد ضریب نفوذ می‌‌شود و همچنین عوامل اقتصادی محدودکننده رشد حق‌بیمه می‌‌باشد. جهت حصول به پاسخ سوالات مذکور، با درنظر‌‌گرفتن مبانی نظری بیمه‌‌های زندگی و غیر‌‌زندگی شامل مبنای ریسک‌گریزی و مبنای پس‌انداز و سرمایه‌‌گذاری، مدلسازی تئوریک جهت بررسی روابط بلندمدت اقتصاد و بیمه، با استفاده از تخمین مدل خودرگرسیون برداری هم انباشته در خصوص داده‌های پانل 32 کشور، شامل کشورهای توسعه‌‌یافته، درحال توسعه و توسعه نیافته در بازه زمانی سال‌‌های 2000 تا 2018 انجام شد. متغیر‌‌های مورد بررسی در این مدل شامل تولید ناخالص داخلی(gdp)، حق‌بیمه‌های زندگی و غیر‌‌زندگی، سطح قیمت‌‌ها و نرخ بهره می‌‌باشد. یافته‌‌های این پژوهش حاکی از وجود رابطه مثبت بین تولید و حق‌بیمه، کشش بالای حق‌بیمه تولیدی، کشش درآمدی بالا (بیمه به‌عنوان کالای لوکس)، کشش قیمتی بالا، رابطه مثبت حق‌بیمه زندگی با درآمد سرانه و رابطه مثبت حق‌بیمه زندگی با رجحان نقدینگی و تورم می‌‌باشد. لذا نتیجه‌‌گیری کلی نشان‌دهنده این است که شرایط و وضعیت اقتصادی کشورهای در حال توسعه، رکن محدودکننده تولید حق‌بیمه در این کشورهاست. نهایتاً در این راستا، راهکارهای افزایش ضریب نفوذ بیمه با توجه به محدودیت‌‌های مذکور، ارائه گردیده است.