آسیب شناسی و بررسی علل شکل گیری سکونتگاه های غیررسمی و راهکارهای مقابله آن

حاشیه نشینی نوعی اسکان غیررسمی و شیوه ای از سکونت موقت تلقی می شود که در خارج از محدوده های شهری در زمین هایی که برای توسعه شهری پیش بینی نشده اند، شکل می گیرد و با ساخت وساز غیرقانونی و تغییر کاربری زمین های کشاورزی همراه است. حاشیه نشین، به مفهوم کلی، به کسی گفته می شود که در شهر سکونت دارد، ولی به علل گوناگون نتوانسته است جذب نظام اقتصادی اجتماعی شهر شود و از خدمات شهری استفاده کند. تمام حاشیه نشینان از مهاجران روستایی نیستند بلکه بخشی از آنها افرادی هستند که از ساکنین همیشگی شهر بوده و به علت فقر اقتصادی در واحدهای مسکونی غیر استاندارد زندگی می کنند. این نوشتار به مسائل و مشکلات و آسیب های حاشیه نشینی در ایران می پردازد، و راهکارهایی را برای کاهش آن ارائه می دهد. برای رسیدن به این منظور از روش اسنادی وکتابخانه ای و همچنین مطالعات و تحقیقاتی که تا اکنون در ایران انجام شده مقوله حاشیه نشینی و آسیب هایی که در ابعاد فیزیکی، اجتماعی و اقتصادی بوجود می آیند را مورد بررسی قرار داده است.