خوانش الگوی ساماندهی فضایی درمعماری دوره ساسانی و تداوم آن در بناهای امروز(نمونه موردی:هتل رامسر و کاروانسرای عباسی اصفهان)

آن چه امروزه در طراحی ساختمان ها مورد غفلت معماران معاصر واقع شده است، عدم به کارگیری الگو های گذشته و خصوصا الگوی ساماندهی فضایی به عنوان اصلی مهم ، می تواند طراحان را از آشفتگی کنونی برهاند و راه گشای معماران معاصر باشد.. اهداف کلی این پژوهش عبارتنداز: ارائه الگوهای ساماندهی فضایی در معماری دوره ساسانی جهت نجات آن در برابر پیدایش بناهای غیر متعارف و استفاده از الگوهای هندسی پایه برای شکل دادن به اثر معماری جدید ؛چراکه مظهر تجلی خلاقیت های معمارانه ای است . پرسش های جهت دهنده تحقیق پیرامون : تحلیل و یافتن عناصر اصلی واینکه نحوه ارتباط فضاهای اصلی باهم چگونه بوده است ؟ و روش های بکار رفته در ساختار فضایی این بنا چیست؟ در جهت پاسخگویی به این پرسش ها، به توصیف و تحلیل اصول فضایی حاکم بر بناهای دوره ساسانی پرداخته شده است که نتیجه آن در قالب ارائه الگوها و دیاگرام های فضایی بیان گردیده است. در این راستا با استفاده از روش تحقیق تفسیری – تاریخی و با ابزار مطالعات کتابخانه ای و مشاهدات میدانی، فرضیه های تحقیق مورد بررسی قرار گرفته و بر این اساس مشخص گردید، کاخ های دوره ساسانی دارای الگوهای مشترک ساماندهی فضایی از قبیل اصل محور گرایی فضایی، اصل مرکز گرایی، درونگرایی و برونگرایی، استقلال فضایی، رده بندی فضایی، شفافیت فضا، فضای واسط، فضای متباین، تقارن، تداوم فضایی و سلسله مراتب فضایی در تمامی نمونه های منتخب از میان کاخ های دوره ساسانی دارای مشابهت بوده و معماری دوره ساسانی تمامی این ویژگی‌ها را در زیر مجموعه ساختار فضایی خود قرار می دهد . در نهایت ارائه الگوهای ساماندهی فضایی و روابط فضایی در بناهای مورد مطالعه شناسایی شد و الگوهای مشترک بین نمونه ها استخراج شده است، که از نتایج این تحقیق می باشند.