مقایسه تطبیقی ساختار مدیریت شهری تاب آور در ایالات متحده امریکا و ژاپن

مخاطرات طبیعی این پتانسیل را دارند که در نبود سیستمهای کاهش اثرات مخرب حوادث، به سوانحی هولناکی تبدیل شوند. درحال حاضر بسیاری از سازمانهای دولتی و غیر دولتی تقویت تاب آوری گروه ها و جوامع را در اولویت قرار داده اند. دو سند مهم سازمان ملل متحد (هیوگو و سندای) مهمترین رکن دستیابی به شهرهای تاب آور را وجود بُعد نهادی تاب آور می داند. هدف اصلی مقاله حاضر آن است که فراتر از پژوهش های مختلفی که در سطح دنیا به صورت تئوری در این زمینه انجام شده است، به شناخت و بررسی مدیریت شهری تاب آور در کشورهای ژاپن و ایالات متحده امریکا بپردازد و با توجه به تفاوت ساختار نظام مدیریت شهری در آنها، عملکرد هر یک را ارزیابی نماید. پژوهش حاضر از نظر روش تحقیق، توصیفی-تحلیلی و از نظر نوع تطبیقی است. مبانی نظری با بررسی متون، نشریات معتبر، کتب داخلی و خارجی تدوین شده است. پس از شناسایی ساختار و ارگان نظام مدیریت شهری تاب آور در دو کشور مورد مطالعه، به تحلیل وضعیت آنها پرداخته شد. نتیجه مطالعات نشان داد که این دو کشور با دو نوع تقسیمات سیاسی متفاوت سعی نموده اند تا الگوی مدیریت شهری تاب آور خود را مبتنی بر نظام حاکم بر کشور خود شکل دهند تا بتواند بخوبی با نظام موجود تلفیق یافته و به حوادث واکنش موثری نشان دهند. در چارت سازمانی مدیریت حوادث امریکا، بخشی با عنوان تاب‌آوری لحاظ شده است. اما از دیگر سو، در کشور ژاپن برخلاف امریکا بخشی با عنوان تاب‌آوری را در چارت سازمانی لحاظ نشده و آن را به ارتباط شهرداری‌ها (مسئول برخورد با حوادث) با سازمان‌های بین‌المللی (که درزمینه تاب‌آوری فعالیت می‌کنند) واگذار نموده است. مدیریت حوادث ژاپن شکل سازمان‌یافته‌تری دارد، مهمترین عامل تضعیف تاب آوری شهری در ایالات متحده امریکا منوط کردن بودجه مدیریت حوادث به برخی حوادث خاص (مانند مبارزه با تروریسم) بوده است که باعث شده اگر در برخی جنبه ها مناطق مختلف ضعیف عمل کنند، بودجه سایر بخش ها مانند سوانح طبیعی نیز اختصاص پیدا نکند.