تحلیل و ارزیابی رویکردهای موثر در ساماندهی ، بهسازی و نوسازی بافت فرسوده شهری

توسعه شهرنشینی در شرایط رشد سریع جمعیت و گسترش شهرها که کم و بیش در بسیاری از کشورهای دیگر نیز در مقاطع تاریخی مختلف بروز کرده و جمعیت بافت های مرکزی بسیاری از شهرها جابجا شده، روند فرسودگی بافت های تخلیه شده شدت گرفته و این بافتها به مامن ناهنجاریهای اجتماعی تبدیل شده اند. بافت تاریخی و قدیمی شهرها که هسته ی اولیه و اصلی شهر را تشکیل می دهد از یک طرف جزء میراث فرهنگی و تاریخی آن شهرها محسوب شده و حفظ، بهسازی کالبدی و توانمندسازی عملکرد آن ها اجتناب ناپذیر می باشدو از طرف دیگر اغلب این بافت ها با گذشت زمان و عدم توجه و نگهداری مناسب،دچار فرسودگی و اضمحلال کالبدی و عملکردی می گردند.تجدید حیات شهرها نیز مانند موجودات زنده از طریق نوسازی سلول ها و بافت هاست که سیاست گذاری و برنامه ریزی جامع و پایدار برای ساماندهی بافت های قدیم شهری ضمن حفاظت از میراث تاریخی-فرهنگی و توجه به سازگاری و انطباق آنها با ساختارهای محیط زیست و ساختارهای فرهنگی ،موجب توسعه پایدار شهری می شود. نوسازی و بهسازی، فرایندی حساس و پیچیده است که نیاز به طراحی برنامه های هدفمند کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت دارد و برای دستیابی به ساماندهی و احیای موفقیت آمیز، نیاز به شناخت دقیق بافت قدیمی و کل سیستم شهر و نظام منطقه ای دارد.این پژوهش با رویکردی توصیفی- تحلیلی، به بررسی و تجزیه و تحلیل عوامل موثر بر ساماندهی و مداخله در بافت فرسوده از طریق مطالعات میدانی و کتابخانه ای، پرداخته است. هدف از این نوشتار، ارزیابی و تحلیل انواع بافت های آسیب پذیر و شاخص های شناسایی بافت های فرسوده، جهت امر بهسازی و نوسازی آن می باشدکه پیشنهاداتی در زمینه ی راه های برون رفت از وضعیت موجود و رونق بخشی به نوسازی در این بافت ها ارائه می نماید.