نقش پایداری در سکونت های غیر رسمی در شهر تهران

در کشور ما توسعه نابرابر یکی از مشخصه های اصلی است که می توان از آن به عنوان مانعی بزرگ برای شهر خود پایدار از آن یاد کرد به طوری که در اکثر شهرها یک یا چند مانع رشد برای شهرهای کوچک تر و روستاها وجود دارند به گونه ای که بیشتر نیروها در این مناطق دیده می شوند و کمال مطلوب تر این است که یک شهر خودکفا، دارای نسبت ثابتی از اشتغال صنایع پایدار و اشتغال غیر ملی باشد. استعمار و استثمار دولت های بیگانه و بی کفایتی سلاطین علی الخصوص در عصر قاجار و فقر فرهنگی و سواد و تغییر ناگهانی سیستم اقتصادی سنتی به یک اقتصاد مدرن، تک محصولی بودن صنعت کشور، واردات بی حساب و سرانجام همسو و همگام نبودن معیارهای شهرگرایی و صنعتی شدن و تقلید و مدل سازی از کشورهای اروپایی برای زندگی شهرنشینی همه از عواملی است که سبب شد شهر گرایی در ایران به صورت ناموزون و با شکلی ناهنجار صورت گیرد. عدم توزیع درآمدهای ملی و نقض معیارهای عدالت اجتماعی و نبود دسترسی یکسان و برابر به امکانات شغلی و رفاهی سبب اختلافات طبقاتی میان اقشار جامعه شهری، نداشتن سیاست های درست از جانب دولت و مهار نکردن این بحران شاهد تفاوت های فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی میان روستاها و یا در شهرها هستیم بطوری که وقتی پا در یک روستا می گذاریم گویی در یک کشور متفاوت با فرهنگ و ملتی متفاوت هستیم. اما پس از جنگ تحمیلی، رشد سریع جمعیت و به دنبال آن توسعه و گسترش شهرها و نیاز به ایجاد شرایط اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی مناسب برای شهروندان و همچنین نسل های آینده را به عنوان مسئله ملی در ‌آورده است.