بررسی نقش مولفه های هویت ساز معماری جهت افزایش حس تعلق به مکان در محلات سنتی

بی شک بحران هویت بعنوان یکی از مهمترین چالش های فردی و اجتماعی در جوامع امروزی بروز نموده است که به دلیل سهم بسزای مولفه های هویت بخش در توسعه اجتماعات منسجم فقدان هویت منجر به ظهور جوامعی منقطع یا فاقد ارتباط میان ساکنین با یکدیگر شود. ارتباط ساکنان با یکدیگر و با محیط اقامتشان را اگر دلبستگی به محله تعبیر نماییم تزلزل یا فقدان هویت ساکنان تغییر شکل ساختمان ها و فضاها تغییر در ارتباط ساکنان با ساختمان ها و فضاهای مسکونی بر میزان دلبستگی ساکنین به محله تاثیر گذار بوده و می تواند آثار سویی مانند مسئولیت گریزی دل زدگی و بی تفاوتی که جنبه های فردی و اجتماعی دارد را سبب شود. اگر چه پژوهشهای مختلفی در خصوصدلبستگی به مکان انجام شده است اما تاکنون پژوهشی در خصوص سنجش رابطه میان مولفه ای هویت ساز بر دلبستگی به مکان صورت نگرفته است و از این رو پژوهش حاضر قصد دارد تا به بررسی تببین مولفه های هویت ساز برای افزایش حس تعلق به مکان در محله آقازمان شهر سنندج بپرازد. روش شناسی این پژوهش از نظر هدف از نوع کاربردی و از نظر ماهیت روش توصیفی– استنباطی بوده و علاوه بر داده های کتابخانه ای از داده های میدانی نیز استفاده شده است که برای نیل به اهداف پژوهش از پرسشنامه برای 300 خانوار از ساکنان این محله استفاده شده است. برای تجزیه و تحلیل توصیفی واستنباطی داده ها نیز تحقیق از نرم افزارهایamos وspss بهره جست که یافته ها با تایید فرضیات نشان می دهد رابطه میان مولفه های هویت ساز (نماد تزئینات الگوهای گذشته)بر دلبستگی به محله تاثیر مثبت دارد. علاوه بر این نتایج مدل سازی معادلات ساختاری داده های این تحقیق نشان می دهد که با بکارگیری مولفه ای هویت ساز در ساختار کالبدی محلات سنتی آقازمان دلبستگی به مکان نیز افزایش می یابد. این تحقیق در بخش انتهایی با تبیین نقش مولفه های هویت ساز در ساختار کالبدی محلات سنتی بمنظور ارتقای دلبستگی به مکان در میان ساکنان اینگونه محلات می پردازد.