مدیریت بافت فرسوده در شهر تهران به منظور بهبود توسعه شهری

با بهبود وضعیت پزشکی و افزایش جمعیت و مهاجرت از روستا به شهر، روند شهرنشینی در کشورمان سرعت زیادی گرفت و جمعیت به شهرها به‌سرعت رو به فزونی نهاد با توجه به این امر خدمات‌رسانی و مدیریت شهری دچار اخلال گردید. در ایران رشد شتابان شهرنشینی در سه دهه گذشته با توان تجهیز فضاهای شهری و گسترش زیرساخت‌ها متناسب نبود و مشاغل مولد نیاز را ایجاد نکرد. ازآنجاکه توزیع فضایی شهرها و جمعیت کنترل‌شده در چهارچوب یک برنامه جامع که مبتنی بر هماهنگی‌های بخشی و ناحیه‌ای باشد صورت نگرفته است مشکلات ناشی از رشد شتابان جمعیت شهرنشین ابعاد پیچیده‌ای یافته است و درنتیجه مشکلاتی نظیر گرانی مسکن، بیکاری و اسکان غیررسمی در سیمای جامعه شهری هویدا گردیده است که رفع آن‌ها مستلزم تلاش همه‌جانبه و برنامه‌ریزی‌شده‌ای است. امروزه با رشد روزافزون شهرنشینی، مشکلات شهری بیش از هر زمان دیگری دامن‌گیر شهرهای کشور گردیده؛ این مشکلات با تاثیرگذاری بر تمامی جنبه‌های شهرنشینی، روابط منطقی زندگی شهرنشینی را نا به سامان نموده، کیفیت کلی و قابلیت زندگی در آن‌ها را به‌شدت کاهش داده و زمینه ناپایداری در آن‌ها را فراهم کرده است. مشکلات یادشده، ریشه‌های گوناگونی داشته که از جهات مختلف قابل‌بررسی است. ضوابط ساخت‌وساز می‌تواند ابزار مهمی در جهت کنترل توسعه‌های شهری باشد و نه‌تنها از بی‌هویتی توسعه‌های جدید شهری بکاهد که از توسعه بافت‌های فرسوده شهر نیز جلوگیری نماید.