بررسی سیستم ساختاری سازه ای نوین از دیدگاه معماری بیونیک در آثار معماری شمال ایران

بشر از دیرباز همواره در حال الهام گیری از طبیعت در ساخت و ساز خود بوده است. از گذشته های بسیار دور بشر در رابطه ای تنگاتنگ با طبیعت به سر می‌برده و این پدیده راهنمای بسیار خوبی برای طراحان بوده است. در دهه‌های اخیر معماران و طراحان تلاش‌های زیادی را برای ارائه راه های روشن جهت تدوین و بهبود فرآیند طراحی معماری انجام دادند. این تلاش ها و بررسی آثار نمونه‌های معماری طراحان بزرگ سرنخ هایی را در اختیار طراحان قرار می دهد که با الگوبرداری و الهام گرفتن از طبیعت ضمن کاهش صدمات زیست محیطی کمک شایانی را به بهبود روند طراحی می نماید. بنابر آنچه که بیان شد در این پژوهش تلاش شده است تا با الهام گیری از طبیعت و اقلیم استان های شمالی کشور ارتباطی بین معماری بیونیک و خرپاهای سقف های شیروانی ساختمان های شمال کشور و آثار کالاتراوا پیدا کرد. این پروژه تلاش دارد تا آثار کالاتراوا را از دیدگاه معماری بیونیک بررسی کند همچنین با بررسی معماری بیونیک موضوع اصالت طرح را از دیدگاه سازه و معماری و منطبق با رفتار طبیعی و نیازهای زندگی متکی بر تکنولوژی در قرن حاضر بررسی نماید. و این دیدگاه را القا نماید که در هزاره سوم، مسیر آموزش و روند طراحی بناها باید به صورت ایجاد کار تیمی متشکل از معمار، طراح سازه، طراح تاسیسات برقی و مکانیکی با دیدگاه بهره گیری از طبیعت و اصل حداقل مصرف انرژی و معماری سبز با یکدیگر باشد تا طرح به صورت بهینه خلق شود. در این مقاله با نگاهی سنتی توام با حفظ فرهنگ اصیل سعی شده است سقف های شیروانی شمال کشور را با سازه های خرپایی آن و با الگو برداری از آثار سانتیاگو کالاتراوا با بهره گیری از علم بیونیک و ارتباط تنگاتنگ آنها با یکدیگر به سویی طرحی نوین با مدل زین اسبی هدایت کرد. این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی و با مطالعه کتابخانه ای انجام شده است.