مقایسه به کارگیری مایکروفایبرهای شیشه ای و پلیمری در بهبود خواص مکانیکی و رئولوژیکی آسفالت

تغییر شکل دائم یا شیار افتادگی در مسیر عبور چرخ‌های وسایل نقلیه یکی از مهم‌ترین مدهای خرابی است که بر عمر آسفالتها تاثیر می‌گذارد. ویژگی‌های مصالح تشکیل‌دهنده نقش زیادی در ویژگی‌های ساختمانی آسفالتها بازی می‌کنند. رشد ترک در جاده‌ها معمولا در اثر رفت‌وآمد وسائط‌نقلیه رخ داده و در شرایط دمایی زیر صفر درجه سانتی‌گراد تسریع می‌شود؛ بنابراین ضروری است که از مواد آسفالتی مقاوم در برابر رشد ترک و شکست تحت این شرایط دمایی استفاده شود. در حال حاضر، رویه‌های جاده‌ها و معابر کشور با استفاده از آسفالت گرم سنتی اجرا می‌شوند که با استفاده از مصالح سنگی دانه‌بندی شده و قیر خالص تولید می‌شود. دوام ناکافی این آسفالت در تحمل فشارهای وارده، متوسط عمر مفید آن را در کشور به کم‌تر از پنج سال رسانده است که این موضوع منجر به اختصاص اعتبارات و بودجه‌های هنگفت به این صنعت گردیده و هر ساله باعث هدررفتن سرمایه‌های زیادی می‌شود. لذا استفاده از افزودنهای کارا در راستای افزایش دوام و کارایی آسفالتها ضروری به نظر میرسد در این راه، استفاده از مایکروفایبرهای پلیمری و شیشه ای دو نوع مهم از این گونه از افزودنی ها هستند که در این پژوهش به بررسی و مقایسه آنها پرداخته شده است و نتایج حاصله بهبود خواص مکانیکی و رئولوژیکی آسفالتهای بهینه شده را برای هر دو گونه از افزودنی نشان میدهد.