مرکز گردشگری با رویکرد پایدار در شهر سرعین

توسعه پایدار، با توجه مجدد به امر طراحی اقلیمی و بازگشت به معماری بومی محقق می‌شود. چراکه در این نوع طراحی با استفاده حداکثر از انرژی‌های پاک و همسازی با شرایط اقلیمی، ضمن تامین شرایط آسایش انسان و کمترین دخل و تصرف در طبیعت، صرفه‌جویی در مصرف انرژی و حفظ محیط‌زیست سالم برای نسل‌های آینده ممکن می‌شود. ازآنجاکه بی‌توجهی و ناآگاهی در طراحی فضاهای آموزشی بسیاری از کشورها ازجمله ایران نتایج نامطلوبی را با خود به همراه داشته است. آشنایی و شناخت عواملی که در آموزش دانش آموزان نقش کلیدی و تاثیرگذار دارند باعث می‌شوند که توجه ما را به توسعه‌ی این عوامل در طراحی معمارانه‌ی امروز، بیشتر از قبل جلب نمایند. متخصصین به فکر ابداع راهکارهایی در راستای مقابله با شرایط نامساعد جوی و استفاده از انرژی‌های طبیعی با به‌کارگیری شیوه معماری خاصی پرداختند. ازاین‌رو طراحی اقلیمی همچنان که در پیشینه معماری بومی اکثر نقاط جهان دیده می‌شود، مجدداً موردتوجه قرار گرفت. هر فضای معماری، باید در برابر خصوصیات جغرافیایی و اقلیمی بتواند شرایط مساعدی برای پاسخگویی به نیازهای انسانی فراهم آورد. در این راستا با توجه به گستردگی در نیمکره شمالی و نیز کشور عزیزمان ایران، توجه به طراحی بناها ازجمله مدارس در شهرهای اقلیم سرد و خشک که از مصرف‌کنندگان عمده انرژی‌های فسیلی به شمار می‌روند، می‌تواند بخش عمدهای از مصرف و درنتیجه کاهش آلودگی‌های ناشی از مصرف آن‌ها را تقلیل دهد. طراحی زیست‌محیطی رویکردی از طراحی پایدار است که تلاش می‌کند با استفاده و بهره‌گیری هرچه بیشتر از انرژی موجود در طبیعت تا حد امکان شرایط محیطی مناسبی در فضاهای زیستی مورداستفاده انسان ایجاد نماید. نوشتار پیش رو عنوان می‌دارد که به‌کارگیری مولفه‌های معماری بومی با توجه به ضوابط و تکنولوژی همچنین نیاز کاربران درروند رسیدن به پایداری زیست‌محیطی موثرند لذا سعی شده است که این مولفه‌ها تا حد امکان در طراحی به کار گرفته شوند. ازاین‌رو به‌کارگیری این مولفه‌ها به‌منظور دستیابی به طراحی مدرسه پایدار و چگونگی بالا بردن کیفیت آسایش در این محیط‌ها و کاهش مصرف منابع انرژی می‌باشد که از اهداف این پژوهش هستند.