بهره وری زیستی فضاهای خالی مجتمع های مسکونی بلندمرتبه

مفاهیم نقشی اساسی در توسعه راه حل های ابتکاری طراحی برای بسیاری از معماران و مهندسان بازی می کنند، حتی اگر هیچ تمایزی بین روند طراحی و روند تفسیر طرح ها وجود نداشته باشد. خالی به عنوان مفهومی تعالی بخش ماحصل وجود عناصر متضاد همزیستی و تعامل آنها و در بیان به تعادل و وحدت رسیدن آنها است. در معماری به دلیل اهمیت اثر فضا و اجزای معماری بر رفتار، فضاهای خالی و تهی نقش پررنگ‌تری می‌یابند که در معماری معاصر کمتر به آن پرداخته شده است. سوالات تحقیق حاضر به عنوان هدف عبارت بوده اند از: فضای خالی چه نقشی در شکل و کالبد معماری معاصر ایران دارد؟ نقش فضاهای خالی برای دلپذیرترشدن معماری برای بهره‌برداران چیست؟ فضای خالی چه نقشی کیفی در منظر شهری دارد؟ با توجه به کم شدن تعاملات اجتماعی در مجتمع های مسکونی، عدم رعایت سلسله مراتب افقی مانند آنچه در ساختمانهای سنتی ایران با حیاط مرکزی وجود داشت ،کاهش دید، تاثیرمنفی اقلیم، عدم امکان وزش و کوران هوای مورد نیاز کاربران، مسدود شدن دید و منظر؛ مجموعه عواملی هستند که سبب می شوند تا با کمک بازنگری چیدمان ابنیه مجتمع های زیستی، در عمل از شکل یا فرم متناسب بهره گیری نموده، ظاهرساختمان های بصورت بلند و کارایی داشته باشیم. در روش-شناسی این تحقیق با استفاده از روش توصیفی کیفی سعی در تحلیل، طبقه بندی و بازنگری معنایی و اهمیت فضای خالی دارد. نتیجه این نگرش به حیاط جایگاه ویژه‌ای به آن داده است یافته های تحقیق نشان داده است که ساختمان هایی مانند یک توده یکپارچه سنگین وزن عملا تیرگی خود را به شهروندان تحمیل می کنند. نتایج تحقیق عبارت است از ضرورت تامین ایجاد دید مفید برای ساکنین، رعایت سلسله مراتب دسترسی اصولی، قابلیت ادراک بصوری در عمق فضای طراحی شده، ارتباط مستقیم با نور طبیعی، برخورداری از فضای سبز حاصل حضور گیاهان طبیعی و نیز برخورداری از امکان بهره برداری از هوای لازم و تهویه طبیعی به جهت تحقق محسنات فضاهای خالی فرحبخش مابین مجتمع های مسکونی بلندمرتبه بوده است.