تحلیلی بر عدالت فضایی ابعاد اجتماعی و مسکن در منطقه هشت شهر تهران

فرآیند شهرنشینی و پیدایش کلان‌شهرها در نیم قرن اخیر، در جوامع مختلف توسعه‌نیافته به دلایل گوناگون موجب پدید آمدن چالش‌هایی همچون قطبی شدن، شکاف‌های درآمدی، نزول کیفیت زندگی و نابرابری در ابعاد کالبدی، زیست‌محیطی، خدماتی، اجتماعی و اقتصادی شده است؛ که موجب می‌شود تا از فضا استفاده بهینه به عمل نیاید و تراکم جغرافیایی فقر و تشدید محرومیت برخی مناطق را فراهم می‌کند، و باعث تضعیف و یا انسجام ملی و جامعه شود. بنابراین بررسی و تحلیل نابرابری در شرایط مختلف اجتماعی و اقتصادی در فضاهای شهری می‌تواند در سنجش میزان عدالت فضایی - اجتماعی و پاسخگویی به نیازهای اساسی شهروندان در چارچوب طرح‌ها و برنامه‌های اجتماعی و اقتصادی مفید واقع شود. از این جهت در پژوهش حاضر با استفاده از تحلیل‌های مکانی و فضایی با رویکردی عدالت‌محور به بررسی میزان عدالت فضایی در ابعاد اجتماعی و مسکن در سطح منطقه هشت شهر تهران پرداخته شده است. روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش توصیفی – تحلیلی بوده است؛ داده‌ها و اطلاعات مورد نیاز از شیوه‌های مطالعات کتابخانه‌ای – اسنادی و داده های مرکز آمار ایران به دست آمده است. نتایج تجزیه و تحلیل‌ها نشان می‌دهد که شاخص‌های مورد مطالعه از نظر توزیع فضایی دارای خودهمبستگی فضایی مثبت نسبتا پایین بوده است؛ و همچنین تمام شاخص‌های بررسی شده از نظر فضایی دارای وضعیت نابرابری با شدت متفاوت بوده است.