نقش تراکم جمعیت در بافت فرسوده مناطق دارای سکونت غیر رسمی شهر تهران

اعلام این مطلب که ترسیم واقعیت هاو مشخصات شهرهای پایدار واجد فوریتی انکار ناپذیر است سخنی بدیهی و تکراری است . با این همه هنوز مفاهیم ماهیت شهر پایدار و امکانپذیری آن مورد اختلاف وسیع متفکران در مقوله شهرسازی است . ارزیابی پایداری فرایندهای صنعتی و روشهای تولید انرژی در قیاس با پایداری شهرها مقوله های ساده ای بشمار می آیند، زیرا که یک شهر متشکل از مجموعه ای از نظام های فیزیکی ، تاریخی ، اقتصادی و اجتماعی است . بهمین سبب برای ارزیابی پایداری شهری کلاف سردرگمی از انواع پیچیدگی ها را می باید شناخت و از یکدیگر جدا کرد. موضوعهای زیر شاخصترین پیچیدگیهائی است که پژوهشهای ناظر بر پایداری شهرها با آن روبرو هستند. در چند دهه اخیر شهرهای کشورهای در حال توسعه در معرض گسترش مهاجرت های روستایی به شهر بوده اند که تحت تاثیر گزار از اقتصاد کشاورزی به اقتصادی شهری و کاهش امکان اشتغال در نقاط روستایی با هدف دستیابی به فرصت های مطلوب تر اقتصادی، اجتماعی بوده است که اغلب این گونه افراد در بافت ها و سکونتگاههای غیر رسمی شهرها مستقر شده اند، زاغه نشینی، حاشیه نشینی، اسکان غیر رسمی، اسکان خودرو، اسکان نابهنجار و یا هر عنوان دیگر که برای این پدیده گذاشته شود به هر صورت نوعی الگوی سکونت برای گروهایی از جامعه فقیر و فرو دست شهرنشین است.