جایگاه حکمی تزئینات در معماری ایرانی اسلامی (با بررسی سه نمونه موردی: مسجد جامع یزد، مسجد شیخ لطف الله، مسجد نصیرالملک شیراز)

مذاهب از آغاز شکل گیری، در پی ایجاد مکانی برای عبادت دسته جمعی و تعاملات اجتماعی میان پیروانشان بوده اند. این موضوع به خصوص در میان ادیانی که به تعاملات اجتماعی بها داده اند بیشتر دیده می شود. معماری اسلامی همواره بهترین آثار خود را در اماکن مذهبی عرضه می کند و بدین گونه یکی از بزرگ ترین حقایق هنری در کالبد مادی به شمار می آید. هنری که عناصرش هیچگاه بدون مفهوم و بی معنی از کالبد بنا نبوده است و همواره دربرگیرنده مفاهیم معنوی، اسلامی می باشد. معماری مسجد همواره در تاریخ دارای حکمتی عمیق بوده است. نقوش و تزئینات، آهنگ و ریتمی هماهنگ ایجاد می کند که مخاطب را به درکی از فضای معنوی و عالم بالا می رساند. از این رو در این مقاله به بررسی(جایگاه حکمی تزئینات در معماری ایرانی اسلامی با بررسی سه نمونه موردی: مسجد جامع یزد، مسجد شیخ لطف الله، مسجد نصیرالملک شیراز ) پرداخته ایم و حکمت این هنر را در تزیینات مساجد که خود جلوه گاه هنر ومعماری ایرانی اسلامی است، بیان کرده ایم. نتیجه حاصل از این پژوهش، بر پایداری هویت فاخر معماری ایرانی اسلامی که ترکیب زیبای فن ساختمان با حکمت و عرفان و فطرت انسان است می انجامد. روش پژوهش حاضر بر اساس مطالعات کتابخانه ای و به صورت توصیفی _ تحلیلی می باشد که در پایان به مقایسه کمی و کیفی تزئینات نمونه های مورد بررسی پرداخته شده است.