مروری بر مهم ترین نظرات غربیان در مورد مهارت زبانی صحبت کردن

پدیدۀ زبان در جوامع انسانی به دو صورت گفتاری (صحبت کردن و گوش دادن) و نوشتاری (خواندن و نوشتن) در امر ارتباط و ارسال یا دریافت پیام و ایفای دیگر نقش‌های زبان به کار گرفته می‌شود. این چهار رکن زبان را مهارت های زبانی می‌نامند. مهارت های ارتباطی در بعد زبانی و غیر زبانی بخش عمده‌ای از مهارت های اجتماعی را تشکیل می‌دهند. مهارت های ارتباطی در بُعد زبانی شامل گوش دادن، صحبت کردن، خواندن و نوشتن است که در بین آنها گوش دادن و صحبت کردن یعنی مهارتهای شفاهی زبان از جنبۀ ارتباطی اهمیت بیشتری دارد زیرا در هر شرایط زمانی و مکانی و به وسیلۀ هر شخصی کاربرد دارد و ارتباطات میان فردی بر پایۀ آنها شکل می‌گیرد. با توجه به اهمیت این دو مهارت خصوصاً مهارت صحبت کردن در آموزش هر زبانی، بررسی و طبقه‌بندی آن مورد لزوم است. امروزه آموزش زبان با هدف رسیدن زبان آموزان به توانش‌های ارتباطی و زبانی بر مبنای علوم مختلفی از جمله: روان‌شناسی زبان، جامعه‌شناسی زبان، زبان‌شناسی آموزشی و سایر علوم وابسته صورت می‌گیرد و دانشمندان زیادی در سراسر جهان قصد دارند علمی‌ترین و بهترین شیوه‌ها را برای آموزش زبان بیابند و به کار برند. آموزش زبان فارسی به عنوان زبان اول نیز از این قاعده مستثنی نیست و باید بر اساس تازه‌ترین و علمی‌ترین نظریات اندیشمندان و محققان جهان در این زمینه انجام پذیرد و برای آن برنامه‌های دقیق، مدون و علمی تهیه گردد.