بررسی عشق و محبت در لیلی و مجنون نظامی

یکی از انواع ادبی معروف و گسترده در زبان فارسی، ادبیات غنایی است. دوره‌ی کمال اشعار غنایی نیز در زبان فارسی از قرن چهارم آغاز گردیده است. در ادب پارسی در کنار قالب غزل، برای بیان مضامین غنایی و عاشقانه، استفاده از مثنوی‌های عاشقانه نیز رواج دارد. در بین سرایندگان قصه‌های عاشقانه، هیچ شاعری بیشتر از نظامی توفیق قدرت نمایی نیافته است؛ هنرنمایی‌های این شاعر در ضمن داستان سرایی فراوان است و تاثیرگذاری او در تاریخ تحول این هنر، وی را صاحب دستاورد پرباری در شعر غنایی کرده است، تا جایی که اکثر سرایندگان منظومه‌های عاشقانه، دانسته یا ندانسته، تحت تاثیر سبک و شیوه‌ی داستان پردازی او قرار گرفته‌اند. در این پژوهش سعی شده با استفاده از منابع معتبر و با روش کتابخانه‌ای و به طور مختصر و مفید، عشق گرایی در اشعار نظامی(لیلی و مجنون ) بررسی شود.