بررسی سخنان زن‌ستیزانه در آثار برجسته ادب فارسی

در طول هزار سال ادبیات منظوم و منثور فارسی، سخنان منفی و زن‌ستیزانه‌ای در آثار نویسندگان و شاعران نقل شده است. این سخنان در اغلب آثار، تکرار شده است. راز‌دار نبودن زنان، مکر و فریب‌کاری آنان، عدم شایستگی برای مشورت، بی‌وفایی و نقض عهد، ناقص بودن عقل و دین، داشتن سرشتی فروتر از مرد، مادی‌گرا و ظاهر پرست بودن، از بارزترین این صفات منفی است که به زنان نسبت داده شده است. در اغلب آثار پیشینیان، و آن‌چه در کتاب‌های تاریخی و شرح حال زندگی بزرگانی چون پیامبر (ص)، دیده می‌شود، حکایت از تکریم و بزرگ‌داشت زنان دارد. بنابر‌این، این تضاد و دوگانگی به این صورت حل می‌شود که بیش‌تر شاعران و نویسندگان در گفتن سخنان زن‌ستیزانه؛ بنا بر رسم و عرف و سنت ادبی عمل کرده‌اند. دلیل محکمی که برای این سخن وجود دارد، این‌ست که اغلب این سخنان، نقل قول از بزرگان و مشاهیر گذشته است. به این ترتیب این سخنان نسل به نسل، سده به سده ادامه یافته است؛ این مقاله درصدد است که به این مبحث بپردازد و اثبات کند که شاعران و نویسندگان چندان اعتقادی به این سخنان نداشته‌اند.