سبک شناسی شعر گفتار

سبک شیوه ی خاصی است که نویسنده یا شاعر برای مفاهیم خود در اثر ادبی به کار می برد در مورد سبک از گذشته تاکنون تعاریف گوناگونی مطرح شده است تا این اصطلاح در حال حاضر مورد روش هایی به کار می رود که از طریق به کار رفتن تکنیک ها و مفهوم های زبان شناسی به مطالعه ی تحلیلی ادبیات می‌پردازد. سبک-شناسی در ایران در اندیشه ی قدمای ما وجود داشته است؛ اما با ظهور ملک-الشعرای بهار و کتاب های سبک شناسی وی صورت علمی و ادبی به خود گرفت. رویدادهای اجتماعی و سیاسی و ادبی همواره سبب این تحولات در سبک شناسی ادبی شده و در نتیجه شیوه ی استفاده از شگردهای ادبی تغییر کرده است. «شعرگفتار» به معنای جریانی شعری و شیوه ای از شاعری است که در آن وجوه هنری و شاعرانه با زبان عامیانه، خویشاوندی پیدا می‌کند؛ به تعبیری در آن زبان عادی یا گفتار از حرف دلها و تصویرهای شاعرانه مدام می گذرد. این جستار که با روش تحلیلی و توصیفی و با هدف بررسی سبک‌شناسی در شعر گفتار با تاکید بر اشعار شاعران معاصر دهه ی هفتاد انجام گرفته است، برآن است به بررسی اشعار آنان از جهت سبک شناسی بپردازد.