بررسی نماد در بلبل‌نامه عطار نیشابوری

بلبل نامه منتسب به عطار (قرن ششم) به‌صورت رمزی و نمادین زبان حال طیوری است که در سجن طبیعت گرفتار شده‌اند و بالاخره نحوه رهایی و به کمال رسیدن خود را بیان می‌کنند. هدف از تعلیم در بلبل نامه بیشتر تبیین و توجه به اصول و مبانی عرفان و تصوف است. برای رسیدن به اهداف تربیتی عرفانی، روش های متعددی بیان شده است که یکی از این شگردها، داستان‌سرایی است. داستان‌سرایی به زبان مرغان شیوه‌ای است که بیشتر عرفا و شعرا بدان پرداخته و مطالب عرفانی و حکمی خود را در قالب رمز و اشاره به طالبان حقیقت ارائه کرده‌اند، عطار هم یکی از شاعرانی است که با استفاده از داستان سرایی مطالب عرفانی خود را بیان کرده است. بر اساس مبانی تربیت عرفانی در منظومه بلبل نامه، معرفت حق، نفس و خودشناسی اهداف اصلی تربیت عرفانی اند. از دیدگاه عطار تربیت نفس و معرفت حقیقت به همراه فنا در حق، اساس و هدف های نهایی تربیت اند. هدف مقاله حاضر بررسی این اصول عرفانی با روش مبتنی بر ابزار کتابخانه ای و شیوة استنتاجی است. در این پژوهش، نماد و اصطلاحات عرفانی، در بلبل نامه عطار جستجو، بررسی و تحلیل شده است.