نقد هرمنوتیک اسطوره‌گرایی رمان دو دهه هفتاد و هشتاد

مراد اساطیر از ورود به قلمرو رمان‌های این دو ده سال، آن بود که به بازنمایی هنجارهای «خردگرایانه» دست یازند و آن نقد اسطوره‌ای همداستان با ادراک جهان شمول را بازنمایند. این پژوهش برآن است که با شیوه انتقادی - تفسیری و با تکیه بر براهین ادبی و شناسه‌های دیروز و امروز، انگیزه‌های اسطوره پذیری، کاررفت اساطیر در رمان‌های این دوره و نیز کهن الگوهای بازبسته را یادکرد و نقد کند و از رمان‌های اسطوره ای(با رویکرد تلویحی ساخت گرایانه)تحلیلی کلان نگر در فراروی خود نهد. حتی در این راهیافت، راهکار بازپردازی روایات اسطوره‌ای حماسی، دینی، ملی – میهنی، باستانی و نیز انگیزه‌های اسطوره پذیری را در توازی ساختارگرایی رمان پارسی شناسانده می‌شود. شایسته یادکرد است که پاره کلان اساطیر در رمان دو دهه ملموح نظر بازآفرینی شد و به بوندگی رسید. ادله این رخداد تاثیر گذار همانا گرایش نویسندگان کهن قلم و نوقلم اندیشه گرا به همسویی با جریان بازخوانی اساطیر و رویکردهایی چونان تولید و غنی سازی سویه‌های ملی، بازسازی زیبایی شناختی، ارج نهادن به عینیات وانتزاعات باستانی و بازتولید آثار کهن ملی و تباری بود. بدینسان، اساطیر یکی از عناصر بنیادین و الزام آور ادبیات داستانی روزگار حال و ژانر رمان این زینه زمانی بود که با نفوذ و سیطره خود به ساختار رمان، ادوار فرهنگی و نوشتاری را به هم پیوند داد.