کارکرد انواع «آیرونی» مختصۀ سبکی بارز اشعار انوری

انوری، شاعر قرن ششم زبان فارسی، یکی از شاعران جریان‌ساز ادبیات سنتی فارسی است که به دلیل نگرش انتقادی به عرصه‌های سیاسی و اجتماعی روزگار خود، مورد توجه منتقدان ادبی و پژوهشگران قرار داشته است. در اشعار انوری تناسبِ عمیق میان عناصر صوری و بلاغی با محتوا برقرار است. این پژوهش به شیوه‌ای توصیفی- تحلیلی درصدد است، با نگاهی ساختاری عمده‌ترین حلقة این تناسب را بررسی و تحلیل کند. بنابر نتایج این پژوهش، برجسته‌ترین ویژگی ادبی سبک شخصی انوری، درگزینش زبان آیرونیک و کاربرد همه جانبه‌ی آن در اشعار است. دقت درکاربرد فراوان صنعت آیرونی وکاربرد انواع مختلف آن که به تناسب موضوع و مخاطب، حکایت از توانمندی کم‌نظیر انوری در ایجاد هماهنگی میان صورت و معنا در دیوان اشعارش دارد، به گونه‌ای است که بدون در نظر گرفتن زبان آیرونیک انوری و کیفیت کاربرد آن دراشعارش نمی‌توان به تحلیلی جامع و علمی ازا شعار او پرداخت. هم‌چنین به کارگیری فراوان آیرونی هجو، در دیوان اشعارش، بیانگر توجه انوری در استفاده از انواع هجو برای تاکید و بیان افکار است.