ایجاد التذاذ به وسیله متون ادبی

ادبیّات فارسی، به شکل های گوناگون جلوه گری می کند به این اعتبار که جمال دارد. اصولاً جلوه و جمال، لازم و ملزوم یکدیگرند. این جلوه زمانی دل رباتر می شود که جمال، تک بعدی و محدود نباشد در نتیجه باعث التذاذ می شود. ایجاد التذاذ به وسیلة متون ادبی از کارکردهای اصلی ادبیّات است. بدون شک عوامل زیادی باید در کنار هم قرار بگیرند تا این امر مهم محقّق گردد. زبان مناسب، سخن پرمحتوا، سبک بیان و استفاده معتدل از آرایه های ادبی قابل فهم و ظریف در خلق آثار ادبی زیبا و اثرگذار، لازم و ضروری هستند. پرداختن به مفاهیمی همچون عشق، مسائل عرفانی، دینی، اخلاقی، سیاسی و اجتماعی در قالب های گوناگون با بیانی طنز یا جدّ همراه با حکایات و شیوه-های جذّاب بیان، با زبان زیبا و لطیف، التذاذ ادبی را بیشتر می کنند. آثار برجستة ادبی فارسی اعم از شعر و نثر چنین ویژگی هایی را دارند. افراط در لفظ پردازی، تعقید لفظی و معنایی و آرایه های ادبی دشوار و فنّی، لذّت مطالعه و بهره مندی از متون را مخصوصاً برای اغلب خوانندگان از بین می برد. بنابراین هدف این است که متون ادبی، خواننده و شنونده را به یک رضایت و لذتّ ناشی از مطالعه برسانند که خود این امر باعث یادگیری و توجّه بیشتر به ادبیّات می شود. بدون شک آثار ادبی پرمحتوا با زبانی مناسب و جذّاب می توانند ابزاری مناسب برای تبلیغ خوبی ها و نیکی ها و گاهی پرهیز از بدی ها باشدا